หนึ่งทุ่มตรงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นไม่ต้องดูก็รู้ว่าเป็นใคร เธอเอื้อมไปหยิบแล้วรับสายแล้วพูดออกมาทันที
“จะลงไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
“ต้องให้ขึ้นไปรับที่หน้าห้องหรือเปล่า” วายุถามขึ้น
“มะ ไม่ต้องค่ะฉันเดินไปเองได้” เธอรีบปฏิเสธทันที ขืนให้วายุขึ้นมารับเธอคงไม่กล้าเดินลงไปพร้อมเขาแน่
หลังจากวางสายเจ้านายไปแล้วเธอก็หันมามองตัวเองที่กระจกอีกครั้งแล้วสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เรียกความมั่นใจให้ตัวเองแล้วหยิบกระเป๋าใบเล็กที่เข้าชุดกันกับชุดราตรีมาถือก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง ทันทีที่เดินออกจากลิฟต์บรรดาพนักงานที่รู้จักกันดีต่างก็อ้าปากค้างเมื่อเห็น เธอพยายามไม่สนใจแต่รีบเดินออกไปที่รถคันหรูที่จอดอยู่ด้านหน้าคอนโด โดยมีนพคุณยืนรอเปิดประตูให้เหมือนเช่นทุกครั้ง
“สวัสดีครับคุณทัดดาว” นพคุณทักทายเลขาฯ สาวที่วันนี้สวยผิดจากทุกวัน และเจ้านายเขาเองก็คิดแบบนั้นเช่นกัน
“สวัสดีค่ะคุณนพคุณ” เธอเอ่ยปากทักทายบอดีการ
