กลร้ายพ่ายใจรัก

บทที่ 4 สนุกแล้วสิ 2

“คุณก็รู้นิสัยผมดีอะไรที่ผมบอกว่าลืมก็คือลืม”

“คุณยังโกรธใช่ไหมคะที่พัดเลือกเขา ถ้าย้อนเวลากลับไปได้พัดจะไม่ทำลมเสียใจ ให้โอกาสเราสองคนได้เริ่มต้นใหม่เถอะนะคะ” พัดชาพูดขอร้องอ้อนวอนชายหนุ่ม

วายุถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย พัดชาลืมไปหรือไงว่าน้ำตาของเธอใช้ไม่ได้กับเขาที่คบกับเธอมาตั้งหลายปี

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมจะวางสายนะ แล้วไม่ต้องโทรมาที่บริษัทผมอีกเข้าใจนะ” พูดจบเขาก็วางสายไปทันที

วายุเอนตัวพิงเก้าอี้แล้วหลับตาอยู่สักพักก็ลุกขึ้นมาทำงานต่อให้เสร็จจะพักเสียที แต่ยังไม่ทันได้จับปากกาประตูห้องก็เปิดเข้ามาพร้อมกับคุณธรรมที่เดินเข้ามาพร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาล

“ประวัติและข้อมูลทุกอย่างของคุณทัดดาวครับ” คุณธรรมพูดพร้อมกับวางซองสีน้ำตาลไว้บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่

“ขอบใจมากนายไปพักเถอะ” พอเห็นว่าลูกน้องออกไปแล้วเขาก็รีบหยิบเอกสารขึ้นมาดู ถึงตอนนี้ก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าเพราะอะไรถึงได้ดูสนใจผู้หญิงคนนี้นัก ที่ตอบได้ก็คงเพราะความไม่ยอมใครของทัดดาวนี่แหละที่ดึงดูดความสนใจจากเขาได้เป็นอย่างดี

วายุนั่งอ่านเอกสารตรงหน้าอย่างใจตั้งใจและคิ้วหนาต้องเลิกสูงขึ้นเมื่อเห็นอายุของหญิงสาว เขาไม่คิดว่าหญิงสาวจะอายุยี่สิบแปดปีแล้วเพราะหน้ายังดูอ่อนวัยอยู่เลย และต้องหลุดหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นสถานที่ทำงานของทัดดาว เขาไม่คิดว่าจะโลกกลมขนาดนี้เพราะบริษัทที่หญิงสาวทำงานอยู่เป็นบริษัทที่เขากำลังจะร่วมงานด้วย

“มีเรื่องสนุกให้ทำอีกแล้ว คุณหนีผมไม่พ้นหรอกทัดดาว อะไรที่ผมอยากได้ผมต้องได้” สักวันเขาจะปราบให้ ทัดดาวอ่อนหวานใต้ร่างเขาให้ได้

++++++

ไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรตาข้างขวาเธอกระตุกตั้งแต่เช้า ตามคำโบราณบอกว่าขวาร้ายซ้ายดีแล้วจะเกิดเรื่องอะไรกับเธออีกล่ะเนี่ย เสียเงินไปห้าแสนแล้วยังร้ายไม่พอใช่ไหม แล้วช่วงสายของวันเธอก็ถูกหัวหน้าเรียกเข้าไปพบ

“นั่งก่อนสินุ่ม” ผู้จัดการสาวชี้ไปที่เก้าอี้ตรงข้ามเธอ

“พี่วิมีงานอะไรให้นุ่มทำหรือเปล่าคะ” เธอถามหัวหน้าที่นั่งทำหน้าเหมือนกำลังลำบากใจอะไรสักอย่าง

“มีสิ แต่พี่ลำบากใจมากที่จะพูด” วิกานดาพูดกับลูกน้องที่เธอถูกใจทั้งนิสัยและฝีมือการทำงาน

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

“เมื่อเช้าผู้บริหารเรียกพี่ขึ้นไปพบแล้วเขาก็บอกว่าขอยืมตัวนุ่มไปเป็นเลขาฯ ของผู้ร่วมทุนคนใหม่หน่อย” วิกานดาพูดอย่างลำบากใจและข้องใจว่าเพราะอะไรผู้บริหารถึงได้เลือกทัดดาวไปทำงานแทนที่จะเป็นคนอื่นที่มีประสบการณ์มากกว่านี้

“ทำไมถึงเป็นนุ่มล่ะคะ พนักงานที่อายุการทำงานมากกว่านุ่มมีอีกเยอะเลย แล้วทำแบบนี้จะไม่เป็นการข้ามหัวคนอื่นเหรอคะ” ทัดดาวพูดอย่างตกใจ แค่เธอขยับจากพนักงานธรรมดามาเป็นเลขานุการของวิกานดาเธอก็โดนเขม่นจากเพื่อนร่วมงานคนอื่นจะแย่แล้ว แต่นี่กระโดดไปเป็นเลขานุการของผู้ร่วมทุนคนใหม่ไม่อยากจะคิดถึงสายตาคนเวลาไปทานอาหารที่แคนทีนเลย

“บอกตรง ๆ นะพี่เองยังงงเลยว่าทำไมต้องเป็นนุ่มด้วยทั้งที่มีคนอื่นที่เหมาะกว่าตั้งหลายคน แต่นุ่มรู้ใช่ไหมว่าอะไรที่ผู้บริหารตัดสินใจแล้วพี่ไม่มีทางเลือก พี่เองก็เสียดายนุ่มนะไม่รู้ว่าคนใหม่ที่เข้ามาทำงานแทนจะเป็นยังไง” วิกานดาพูดและถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

“แล้วนุ่มต้องไปทำงานเมื่อไรคะ” ทัดดาวถามเพราะเห็นว่าไม่มีทางเลือกจริง ๆ ขนาดหัวหน้าเธอยังงัดไม่ได้แล้วนับประสาอะไรกับพนักงานตัวเล็ก ๆ อย่างเธอ

“อาทิตย์หน้าจ้ะ”

ทัดดาวตกใจเมื่อได้ยินกำหนดวันที่ต้องเข้าไปรับตำแหน่งใหม่

“แล้วงานในมือนุ่มล่ะคะใครจะเข้ามารับช่วงต่อ”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีพนักงานคนใหม่มารับช่วงต่อ นุ่มก็สอนบอกรายละเอียดงานให้เขาด้วยแล้วกัน” วิกานดาพูดอย่างอ่อนใจ อุตส่าห์ได้ลูกน้องที่ถูกใจก็อยู่ด้วยกันไม่นานอีก

“ได้ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วนุ่มขอตัวไปเคลียร์งานก่อนนะคะ” ทัดดาวพูดพอหัวหน้าพยักหน้ารับเธอก็เดินออกจากห้องไปอย่างงง ๆ

ข่าวการร่วมทุนกับนักธุรกิจท่านหนึ่งเป็นเรื่องที่พนักงานทุกคนพูดคุยกันไปทั่ว แถมยังมีข่าวว่านักธุรกิจคนนี้จะเข้ามาบริหารงานด้วยบรรดาสาว ๆ ต่างก็พากันหาประวัติของเจ้านายคนใหม่กันจ้าละหวั่นพร้อมกับวาดหวังว่าตัวเองจะได้รับเลือกไปเป็นเลขาฯ หน้าห้องทำงานด้วย แต่มีอยู่แค่สองคนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ดีทุกอย่างแต่กลับปิดปากเงียบ

“เป็นข่าวดังเหมือนกันนะนุ่ม” ปนัดดาพูดเบาๆ กับเพื่อนที่กำลังจะได้รับตำแหน่งที่สาว ๆ ทั้งหลายหมายปอง

“อืม ไม่รู้ใครมาบอกว่าผู้บริหารคนใหม่เป็นหนุ่มโสดพวกผู้หญิงเลยตื่นตัวเป็นพิเศษ” ทัดดาวตอบกลับ เมื่อสองวันก่อนมีพนักงานสาวคนใหม่มาเรียนรู้งานจากเธอ และวิกานดาก็เรียกเลขาฯ คนใหม่ไปคุยพร้อมกับกำชับว่าเรื่องนี้ห้ามบอกให้คนอื่นรู้ไม่อย่างนั้นจะเปลี่ยนตัว ถ้าใครถามก็บอกว่ามาช่วยงานเธอชั่วคราวเท่านั้น อีกฝ่ายก็รับปากอย่างดีเพราะไม่มีใครอยากพลาดตำแหน่งงานที่สูงขึ้นนั้นหมายความว่าเงินเดือนก็มากขึ้นตามไปด้วย

“ดูดารินทร์สิทำจีบปากจีบคอ เดี๋ยวคอยดูนะเจ้าหล่อนต้องเข้ามาพูดจิกกัดเธอแน่” ปนัดดาพูดและยังไม่ทันขาดคำดีเมื่อดารินทร์หันมาเห็นทัดดาวก็เดินพุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

“นุ่มฉันมีเรื่องอยากคุยกับเธอพอดีเลย”

“แปลกนะที่เธอมีเรื่องจะคุยกับฉัน มีอะไรก็ว่ามาเถอะ” ทัดดาวพูดออกมา

“เธอพอจะรู้ไหมว่าใครจะได้ไปเป็นเลขาฯ ของผู้บริหารคนใหม่” ดารินทร์ถามและทำเป็นไม่สนใจคำพูดจิกกัดของทัดดาว

“เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“เธอจะไม่รู้ได้ยังไงในเมื่อพี่วิต้องเป็นคนคัดเลือกพนักงานไปเป็นเลขาฯ” ดารินทร์โวยออกมาเมื่อไม่ได้คำตอบที่ต้องการ

“ถ้าอยากได้คำตอบเธอก็ไปถามพี่วิเองสิ ฉันรับรองได้ว่าเธอจะได้คำตอบที่ต้องการแน่นอน” ทัดดาวพูดแล้วทำหน้าเรียบนิ่งทำให้ดารินทร์กัดปากอย่างเจ็บใจ

เมื่อไม่ได้คำตอบดารินทร์ก็สะบัดหน้าแล้วเดินหนีไปอีกทางทันที

“นี่ถ้ายัยดารู้เรื่องนี้มีหวังกัดเธอไปยันลูกบวชแน่ ๆ” ปนัดดาพูดแล้วลงมือทานอาหารกลางวันต่อหลังจากที่ถูกขัดจังหวะไป

+++++