กลร้ายพ่ายใจรัก

บทที่ 2 เข้าถ้ำเสือ 3

“ขออนุญาตครับนาย” นพคุณเดินเร็ว ๆ เข้ามาหาเจ้านายที่ยังทานอาหารอยู่ ก็รู้ว่าไม่ควรแต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่จะไม่รายงานตอนนี้ก็คงไม่ได้

“เกิดอะไรขึ้น” เขาถามสั้น ๆ และคิดว่าน่าจะมีเรื่องไม่อย่างนั้นนพคุณคงไม่เข้ามาโดยที่เขาไม่ได้เรียก

“โครงการที่สมุทรสาครมีปัญหาครับ”

“ปัญหาอะไร”

“ชาวบ้านอยู่ดี ๆ ก็ลุกขึ้นมาประท้วงไม่ให้เราสร้างโรงงานตรงนั้นครับ” นพคุณรายงานตามที่ลูกน้องที่ควบคุมงานก่อสร้างที่เกิดเหตุโทรมาบอก

วายุขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมอยู่ดี ๆ พวกชาวบ้านถึงออกมาประท้วงตอนนี้ที่โรงงานใกล้จะเสร็จแล้ว ที่ผ่านมาทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีมาตลอด

“เตรียมรถให้พร้อมเดี๋ยวฉันจะไปดูที่โรงงานเสียหน่อย แล้วให้คุณธรรมตามสืบเรื่องนี้สิว่ามีใครอยู่เบื้องหลังหรือเปล่า” เขาคิดว่าเรื่องนี้ต้องมีคนชักใยอยู่เบื้องหลังแน่นอน

“ครับ” คนสนิทค้อมตัวลงรับคำสั่งแล้วรีบไปทำตามที่เจ้านายสั่งทันที

ไม่นานขบวนรถของวายุก็มาจอดที่หน้าโรงงานที่สมุทรสาคร ซึ่งก็ยังมีชาวบ้านยืนอยู่บริเวณหน้าไซต์งานก่อสร้างเต็มไปหมด บรรดาบอดีการ์ดก็มาคอยกันไม่ให้ชาวบ้านเข้าถึงเจ้านายของพวกเขาได้ พอเดินไปถึงด้านหน้าวายุก็หันมาหาชาวบ้านแล้วพูดเสียงดังทำให้แกนนำต้องชะงักไปทันทีที่ได้ยิน

“ผมขอคุยกับลูกน้องก่อนแล้วจะออกมาคุยกับทุกคนแน่นอนครับ” พูดจบเขาก็เดินเข้าไปในสำนักงานชั่วคราว พอเข้าไปถึงเขาก็ถามไถ่ลูกน้องถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อรู้เรื่องทุกอย่างแล้วเขาก็ให้ลูกน้องไปตามแกนนำชาวบ้านเข้ามาคุยกัน กว่าปัญหาจะคลี่คลายไปได้ด้วยดีก็ใช้เวลาอยู่หลายชั่วโมง และข้อเสนอที่ชาวบ้านต้องการคือเขาต้องรับพนักงานเป็นคนในพื้นที่ก่อน และต้องควบคุมไม่ให้มลพิษจากโรงงานมารบกวน ข้อสุดท้ายห้ามเขามาบีบชาวบ้านที่ไม่เต็มใจขายที่ดินให้เด็ดขาด ซึ่งข้อเสนอพวกนี้เขาเองก็ไม่ขัดข้องเพราะเป็นความตั้งใจตั้งแต่ต้นแล้ว ชาวบ้านพอได้ทุกอย่างที่ต้องการก็สลายตัวกันกลับ

“วางกำลังคนให้เฝ้าที่นี่ให้มากขึ้น เพราะคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้คงไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่” วายุหันไปสั่งลูกน้องที่คอยดูแลที่นี่

“ครับนาย”

พอสั่งงานเสร็จวายุก็เดินกลับมาที่รถของตัวเองก่อนที่จะขึ้นไปนั่งสายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่คนหนึ่งที่กำลังเดินหลบออกจากพื้นที่ไป ดูแล้วไม่น่าจะใช่ชาวบ้านแถวนี้และก็ไม่ใช่คนงานด้วย

“เดี๋ยวผมตามไปเองครับ” คุณธรรมที่เห็นเหมือนที่เจ้านายเลยพูดออกมาก่อนจะวิ่งตามผู้ชายคนนั้นไป

หลังจากที่ตามคนน่าสงสัยไปแต่ก็ไม่ทันคุณธรรมเลยกลับมาที่รถหรูอีกครั้งพร้อมกับรายงานเจ้านาย วายุเลยกำชับเรื่องเขาสั่งไปแล้วขบวนรถก็เคลื่อนกลับเข้ากรุงเทพฯ อีกครั้ง

“นายจะแวะเข้าเพนท์เฮ้าส์ก่อนหรือว่าจะเข้าไปที่ผับเลยครับ” นพคุณถามขึ้นเมื่อเข้าเขตกรุงเทพฯ แล้ว

“กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า”

...

ทัดดาวเดินลงมาข้างล่างเมื่อปกรณ์โทรมาบอกว่าเขาถึงหน้าคอนโดเธอแล้ว เธอสะพายกระเป๋าใบเก๋ข้างในมีเงินสดที่เบิกออกมาเพื่อไปใช้หนี้ในกรณีที่เจ้าหนี้ของจันทร์แรมไม่ยอม

“วันนี้แต่งตัวสวยเชียวนะ” ปกรณ์พูดแซวเมื่อเห็นรุ่นน้องแต่งตัวสวยกว่าทุกวัน

“ไม่ต้องมาประชดเลยค่ะ ถ้าอย่างนี้สวยคนอื่นก็นางงามแล้วค่ะ” เธอพูดแล้วมองค้อนชายหนุ่มรุ่นพี่ไป ชุดที่เธอเลือกมาวันนี้เป็นกระโปรงสีขาวคลุมเข่ามีลวดลายเก๋ ๆ ออกจะดูเชยด้วยซ้ำเมื่อต้องเข้าไปที่ผับแบบนั้น

“แต่งแบบนี้แหละดีแล้วไปที่แบบนั้นแต่งตัวเปิดเผยเนื้อตัวมากมันอันตราย”

ปกรณ์พูดแล้วขับรถไปรับปนัดดาที่พักอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก พอสมาชิกครบเขาก็ตรงไปสถานที่นัดหมายทันที

“เดี๋ยวนุ่มขอโทรหาผู้ชายคนนั้นก่อนนะคะ” ทัดดาวพูดแล้วกดเบอร์โทรออกไปทิ้งให้เพื่อนและรุ่นพี่อยู่กันตามลำพัง และตอนนั้นเองปกรณ์ก็ถอดเสื้อแขนยาวของตัวเองส่งให้ปนัดดา

“อะไรคะ” ปนัดดาถามด้วยความไม่เข้าใจ

“เอาเสื้อแขนยาวไปคลุมตัวเอาใครใช้ให้แต่งตัวแบบนี้มาผับหะ” เขาพูดว่าเสียงเข้ม

ปนัดดาก้มมองตัวเองก็ไม่เห็นว่ามันน่าเกลียดตรงไหน ชุดที่เธอใส่มาก็เป็นชุดที่ไปซื้อกับทัดดาวเมื่อคราวก่อนที่ไปมีเรื่องกับหญิงสาวขี้วีนคนหนึ่ง

“ไม่เอาอะค่ะนาน ๆ ทีจะได้แต่งตัวแบบนี้ตั้งแต่ซื้อมายังไม่เคยใส่เลย” เธอไม่ยอมรับเสื้อแขนยาวจากปกรณ์ และต้องแปลกใจเมื่อเห็นท่าทางฮึดฮัดของชายหนุ่ม แต่ยังไม่ได้พูดหรือถามอะไรชายหนุ่มรูปร่างสูงเข้ามหน้าตาน่ากลัวก็เดินออกมาจากผับแล้วตรงมาหาพวกเธอ

“เชิญทางนี้เลยครับ” อาวุธเดินเข้ามาหาหญิงสาวที่นัดหมายเจ้านายเขาในวันนี้

ทัดดาวหันไปพยักหน้าให้ปกรณ์และปนัดดาเดินตามเข้าไปในผับ พวกเธอเดินตามชายหนุ่มร่าสูงใหญ่เข้ามาข้างในและมาหยุดที่หน้าประตูห้อง ๆ หนึ่ง

“คุณทัดดาวเข้าไปได้คนเดียวนะครับ ส่วนคนที่เหลือผมจัดที่นั่งไว้ให้แล้วทางด้านนั้นครับ” อาวุธชี้ไปที่โต๊ะที่ไม่ไกลจากห้องนี้นัก

“แต่ว่า...” เป็นปกรณ์ที่กำลังพูดค้านเพราะไม่อยากให้รุ่นน้องเข้าไปในนี้ตามลำพัง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่กรนุ่มดูแลตัวเองได้” ทัดดาวหันไปพูดกับชายหนุ่มรุ่นพี่ เมื่อตกลงกันได้เธอก็เดินตามชายหนุ่มเข้าไปในห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องทำงาน ภายในตกแต่งด้วยสีขาวดูแล้วมันขัดกับสถานที่มาก และห้องนี้ก็เป็นห้องที่เก็บเสียงเพราะเธอไม่ได้ยินเสียงเพลงจากข้างนอกเลย

“นั่งรอเจ้านายผมสักครู่นะครับ” อาวุธพูดแล้วเดินไปสั่งให้ลูกน้องเอาเครื่องดื่มมาให้หญิงสาว

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้วเธอก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่นัดหมายไว้ ภายในห้องมีชายหนุ่มหน้าเข้มคนหนึ่งยืนอยู่ห่าง ๆ และตอนที่กำลังหมดความอดทนเธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มอยู่ด้านนอก ตอนแรกก็คิดว่าคนที่ชื่ออาวุธ แต่ผู้ชายที่ยืนเฝ้าเธออยู่ก็พูดทักคนมาใหม่ทำให้รู้ว่าคนที่รอมาถึงแล้ว

สวัสดีครับนาย คุณทัดดาวมารออยู่แล้วครับ”

“ขอบใจมากเดี๋ยวนายออกไปรอข้างนอกก่อน” เสียงเข้มที่พูดออกมาทำให้เธอจินตนาการหน้าตาคนพูดไปต่าง ๆ นานา และต้องหันไปมองเมื่อเสียงนั้นเอ่ยทักทายเธอ

“ขอโทษที่ปล่อยให้รอนะครับ” วายุเดินเข้ามาและต้องเป็นฝ่ายตกใจปนแปลกใจเมื่อเห็นหน้าคนที่นั่งหันหลังให้

++++++