วายุนั่งกอดอกทำหน้านิ่งที่อยู่ที่โซฟาภายในห้องพักของโรงพยาบาล ส่วนอีกด้านก็มีคนเจ็บที่นอนดูโทรทัศน์แต่จริง ๆ แล้วไม่ได้สนใจรายการตรงหน้าเลย เธอมองนาฬิกาสลับกับชำเลืองคนหน้าดุที่นั่งนิ่งไม่ลุกไปไหนสักที สุดท้ายก็เธอก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหวเสียเอง
“คุณไม่ทำงานเหรอคะ” ที่ถามเพราะนี่ก็เกือบสิบโมงเข้าไปแล้วก็ยังไม่เห็นว่าวายุจะขยับไปไหน
“คุณมีอะไรหรือเปล่า” นอกจากไม่ตอบแล้วคนหน้านิ่งยังย้อนถามเธอกลับอีกต่างหาก
“ไม่มีค่ะแค่สงสัยว่าคุณไม่ออกไปไหนหรือไปทำงานเหรอคะ”
“เรื่องงานผมมีคนทำงานให้อยู่แล้วไม่จำเป็นต้องเข้าบริษัททุกวันหรอก”
ทัดดาวถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วเหลือบตามองบน และคิดในใจว่า
“เอาก็เอาว่ะ” พูดกับตัวเองจบเธอก็ขยับลุกขึ้นแล้วตอนที่กำลังจะลงจากเตียงเสียงเข้ม ๆ ก็ถามขึ้นมา
“นั่นคุณจะไปไหน”
“ฉันจะไปเข้าห้องน้ำค่ะ” ทัดดาวตอบแล้วเตรียมหย่อนขาลงไปยืนแต่เพราะไม่ได้ลุกเดินหลายชั่วโมงประกอบกับว่
