หลังจากทานมื้อเข้าและยาตามคำสั่งของเจ้านายแล้วทัดดาวก็ก้มหน้าทำงานไม่ได้เงยขึ้นมาเลย จนเวลาเที่ยงปนัดดาโทรขึ้นมาตามนั่นแหละเธอถึงได้รู้ว่าตัวเองนั่งทำงานติดต่อกันอยู่หลายชั่วโมงแล้ว เพราะไม่ได้เตรียมอาหารกลางวันมาเธอกับปนัดดาเลยลงมาเจอกันที่แคนทีนด้านล่าง แน่นอนว่าพอเธอเข้าไปข้างในก็ต้องเจอกับคนที่ไม่อยากเจอ
“อ้าวนุ่มเธอมาทำงานไหวแล้วเหรอ” ดารินทร์เดินเข้ามาทักทายเหมือนจะเป็นห่วง
“ถ้าฉันมาไม่ไหวเธอจะได้เห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้เหรอ” ทัดดาวเอ่ยถามกลับเสียงนิ่ง ๆ
“ที่จริงถ้าทำไม่ไหวก็น่าจะหยุดพักยาว ๆ ไปก่อนก็ได้นะ หรือถ้าจะให้ดีลาออกไปเลยก็ได้”
คำพูดเหมือนหวังดีแต่ที่จริงแล้วไม่ใช่เลย ดารินทร์จ้องจะเล่นงานทัดดาวอยู่แล้วด้วยความไม่ชอบหน้า
“ขอบคุณนะสำหรับคำแนะนำ แต่ฉันอยากบอกเธอให้รู้เหมือนกันว่าฉันไม่มีทางลาออกจากที่นี่แน่เพราะอะไรรู้ไหม” ทัดดาวถามขึ้นมา
“เพราะอะไร”
“เพราะฉันจะอยู่ขัดขาข
