Kapı açıldığında, odanın içindeki hava ağırlaştı. İçeri kimin girdiğini görmeme gerek yoktu. Tanıyordum. Kokusu, varlığı, sessizce bile olsa içeriye yayılan baskın enerjisi…
Fırat.
İçim ürperdi. Ama bu korkudan değildi. Tiksiniyordum. Öfkeden, acıdan, pişmanlıktan, her şeyden…
Beni onun karısı yapan şey sevgi değildi. Aramızdaki bağ, zorla geçirilmiş bir ilmekti. Töreydi. Onunla evlenmem gerekiyordu. O, hiçbir zaman benim seçimim olmamıştı. Onun gibi birini asla sevemezdim. Sevilmeyi hak etmeyen birini nasıl sevebilirdim ki?
Adımlarını duyduğumda, içimde tarifsiz bir öfke kabardı. Önce yavaş ve kararsızdı. Sonra bir an durdu. Sanki o da ne yapacağını bilmiyordu. O Fırat ’tı. Kararsızlık ona göre değildi. O, her zaman özgüvenliydi. Kendinden emindi. Hep haklıydı. Ama şimdi?
Şimdi bir ş
