Ona hak vermek ve anlamak bana iyi geldi. Şimdiye kadar hep gözümde, asla iyi biri olamayacak kadar karanlık biriydi. Onu düşündükçe içimde hep bir korku, bir yabancılık hissi olurdu. Hiçbir sebep yokken bana saldırıyor diye düşünüyordum. Bu da onu gözümde bir canavara dönüştürüyordu. Ama öyle değilmiş. Aslında çok daha karmaşık, çok daha insani bir hikaye varmış arkasında. Herkesin bir gerekçesi var. Kimi zaman yanlış olsa da, kendince bir anlamı var.
Onun da bildikleri ve düşündükleri birleşince, ben gözünde suçlu oluvermişim. Şimdi düşününce, bu da normal. Nereden bilecek ki? Abim beni hiç yerine koyuyor, sesimi duymuyor, düşüncelerimi görmezden geliyorsa, dışarıdan bakan biri ne anlasın? Belki de Fırat, “Bir kız kardeş, abisiyle oturup böyle ciddi planlar yapar?” diye düşünüyordu. Hel
