"Ne duyduysan. Adamı gözlerinle yedin resmen. Eğer pişmansan, git o hayatı yaşa. Ben kimseyi zorla tutmam."
Zülal ’in yüzü kıpkırmızı oldu. Öfkesi arabaya sığmıyordu sanki.
"Sen… sen gerçekten böyle mi düşünüyorsun?" dedi, sesi titriyordu ama bu öfkeden kaynaklanıyordu. "Onun kim olduğunu bile bilmiyorsun!"
Yaman abi umursamaz bir kahkaha attı ama gözleri hala yoldaydı.
"Kim olduğunu bilmeme gerek yok. Bakışlarından belliydi. Ayrıca biliyorum. Yukarı köyün ağası. O yüzden diyorum ya, istersen gidebilirsin. "
Zülal’ in gözleri kısıldı, dişlerini sıktığını gördüm.
" O benim okul arkadaşımdı, sadece bir an gözüme değişmiş göründü diye durup baktım. Bu kadar basit. İnsan yıllar sonra birini görünce bir saniyeliğine şaşırabilir, değil mi? Senin aklına gelen şeylerden değil yani!"
"Benim
