Oda, dışarıdaki geceden bile daha karanlıktı. İçimde bir fırtına koparken, etrafımdaki her şey bulanık bir gölgeye dönüşüyordu. Parmaklarım titreyerek düğmelerime uzandı, ama birini çözerken diğerini beceremeyip kumaşa takılıp kalıyordum. Ellerim itaatsizdi, sanki bana ait değillerdi. Bir düğmeye daha dokundum, ama ilikler çözülmüyordu. Kendi içimde sıkışıp kalmış gibiydim.
Sonra kapı açıldı.
Bir gölge içeri süzüldü, adımları keskin ve sertti. Fırat... Adını dudaklarımın ucunda fısıldamak istedim ama çıkmadı. Gözlerimi kaldırıp ona bakamadım bile. Bedenim korkuyla donmuş gibiydi.
Kapıyı hızla kapattığında içimdeki ürperti büyüdü. Sadece odadaki hava değil, içimde bir şey de daralıyordu. Kafamı kaldırmadan bekledim. Ama sessizliği onun sesi bozdu:
“Sen bizi mi dinledin?”
Sesi bıçak gib
