INABOT pa ako ng mahigit thirty minutes bago tuluyang nakarating sa hospital. Nagtanong ako sa front desk kung saan ang kuwarto ng pasenteng nagngangalang Hiro. Umakyat pa ako sa third floor.
“R-456.” Iyan ang nabasa ko sa plakang naka-dikit sa pintuan. Ito na nga ang sinabi sa ‘kin ng babae kanina na numero ng kuwarto ng lalakeng ‘yon.
Saglit kong pinikit ang aking mga mata. Ilang beses akong nag-buntong hininga dahil alam kong tataas na naman ang dugo ko ‘pag nasisilayan ko lang ang pagmumukha ng ungas na ‘yon.
Sana pala nag-dala ako ng bottled mineral water. Hindi pa nga ako nakapasok pero umiinit na sa inis ang mukha ko. “One… two… three.” Nag-bilang pa talaga ako saka ko kinatok ng dalawang beses ang pinto.
Susundan ko pa sana ng isa pang katok pero bago ko pa magawa ‘yon, bumu
