จงอางหวงไข่(ดุตัวพ่อ)

พัฒนาชีวิต

ปาริชาติเปิดประตูรถหรูสไตล์ยุโรปในสมัยก่อนหากใครมีรถทุกคนก็ย่อมดูโก้เก๋ เศรษฐีไกรสรคือหนึ่งในนั้นผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองระยองไม่ว่าใครก็ต้องก้มหัวให้กับเขา

วันนี้เขามารับปาริชาติด้วยตัวเองเหมือนทุกครั้งและเขาก็เห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวปาริชาติเธอดูสดใสร่าเริงและน่ารักดูมีชีวิตชีวาสมวัยที่เหมาะที่ควรจะเป็น

"สวัสดีค่ะท่านเศรษฐีไกรสร" แม้จะผ่านมาแล้วเป็นเวลาเกือบเดือนกว่าปาริชาติไม่เคยเรียกเขาเป็นอย่างอื่นนอกจากท่านเศรษฐีเธอเว้นระยะห่างและวางตัวได้ดี

"เป็นยังไงบ้างล่ะเราเหนื่อยหรือเปล่าวันนี้" เศรษฐีไกรสรหันมาถามปาริชาติด้วยความอยากรู้อยากเห็น

"ไม่เหนื่อยเลยจ้ะสนุกมากเลย วันนี้ปาริชาติได้เพื่อนใหม่ด้วยนะจ๊ะท่านเศรษฐี" ปาริชาติเล่าเรื่องราวต่างๆในรั้วโรงเรียนให้กับเศรษฐีไกรสรฟังอย่างไม่รู้เบื่อ

“เพื่อนใหม่เหรอ... ชื่ออะไรล่ะ” ไกรสรเอ่ยถามขณะที่เลื่อนมือขึ้นมาลูบผมของปาริชาติอย่างอ่อนโยน เขารู้สึกดีที่เห็นเธอมีความสุข

“ชื่อปาลิตาค่ะ ปาริชาติเรียกเขาว่า ‘ปาล์ม’ ” ปาริชาติเล่าอย่างออกรส “เขาเป็นคนน่ารักมากเลยค่ะ เขาบอกว่าเขาจะปกป้องปาริชาติจากคนที่แกล้งปาริชาติด้วยล่ะ”

ไกรสรหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เขาคิดว่าเด็กคนนี้ช่างโชคดีจริง ๆ ที่มีเพื่อนดี ๆ แบบนี้

“แล้วมีอะไรอย่างอื่นอีกไหม” เขาถาม

ในขณะนั้นเขาจึงอุ้มปาริชาติขึ้นมานั่งตักปาริชาติก็ขึ้นไปนั่งตักของเศรษฐีไกรสร เหมือนเป็นเรื่องธรรมชาติ เข้มที่เห็นภาพนี้เป็นประจำเขาก็รู้สึกเฉยๆ และไม่ได้พูดอะไรกับความสัมพันธ์นี้เลย

"แล้วนี่หิวหรือเปล่า" เศรษฐีไกรสรถามปาริชาติขณะที่เธอนั่งอยู่บนตักแกร่งของเขาพร้อมกับซุกหัวเล็กๆอยู่ตรงหน้าอกสะลึมสะลือเหมือนกับจะหลับ

"ไม่หิวจ้ะ" เสียงงัวเงียของเด็กตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเศรษฐีไกรสรทำให้เขาผุดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจเขาไม่เคยรู้สึกว่าจะต้องมาดูแลใครหรือเอาใครมาเป็นภาระในชีวิต แต่กลับปาริชาติเขาถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็นเด็กที่หน้าตามอมแมมแววตาเศร้าหมองคนนี้

"ไอ้เข้มเดี๋ยวพากูไปร้านเสื้อผ้าหน่อย กูจะตัดชุดใหม่ให้ปาริชาติ"เศรษฐีเจ้าของโรงเลื่อยหันมาสั่งลูกน้องของตนเอง

ขอรับท่านเศรษฐีให้เข้มหันไปตอบทันควันไอ้เข้มในวัย 29 ปี เป็นคนเคร่งขรึม กล้าได้กล้าเสียเรื่องผู้หญิงมันไม่เก่งเท่าผู้เป็นเจ้านายแต่เรื่องหมัดเท้าเข่าศอกและเสี่ยงตายมันก็คือ no 1 ของที่นี่

ผ่านไปไม่นานรถหรูของเศรษฐีไกรสรเจ้าของโรงเลื่อยก็มาจอดที่ร้านเสื้อผ้า ร้านเสื้อลายดอกมีหมวกสไตล์ยุโรป ผ้าในสมัยก่อนมีสีสันสดใสมองไปทางไหนก็ดูสดชื่นสบายตา

เศรษฐีไกรสรก้าวลงมาจากรถด้วยท่าทีสง่าผ่าเผยดูสุขุมลุ่มลึก และอุ้มแม่หนูน้อยปาริชาติในออ้อมอกเขาเหมือนกับตุ๊กตา เจ้าของร้านสาวสวยที่เห็นว่ามีลูกค้าที่รอเราจนอยากจะพลีกายถวายชีวิตให้เธอรีบวิ่งออกมาจากร้านและต้อนรับเศรษฐีไกรสรด้วยท่าทีกระตือรือร้น

"สวัสดีค่ะท่านเศรษฐีไกรสรลมอะไรหอบมาถึงนี่คะ"

ในทันทีที่ได้ยินเสียงหวานใสของหญิงสาว ปาริชาติก็เงยหน้าขึ้นจากอกของไกรสร เธอหรี่ตา มองเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ตรงหน้า พวกเขากำลังยืนอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าเล็ก ๆ ที่ตกแต่งด้วยผ้าสีสดใสและมีหมวกฟางประดับดอกไม้แขวนอยู่หน้าร้าน

หญิงสาวร่างระหงในชุดกระโปรงลายดอกสีเหลืองดูโดดเด่นสะดุดตา เธอมีผมมวยดำขลับ ใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มรอยยิ้มพริ้มเพรา มือทั้งสองกอบประสานกันอยู่ที่อกราวกับนางในวรรณคดี เธอกำลังจ้องมองไกรสรด้วยแววตาเป็นประกาย

"วันนี้จะมารับชุดที่สั่งไว้" ไกรสรตอบเสียงเรียบ

"โอ๊ย! ท่านเศรษฐีสั่งชุดให้ใครคะนี่" หญิงสาวคนนั้นปรายตามองมาที่ปาริชาติที่อยู่ในอ้อมกอดของไกรสรด้วยสายตาไม่พอใจ

"ถ้าจะตัดชุดใหม่ให้หนูคนนี้ สั่งมาทางดิฉันได้เลยนะคะท่าน"

"ไม่ใช่" ไกรสรปฏิเสธ "ชุดนี้ของฉันเอง"

เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวคนนั้นจึงยิ้มแย้มสดใสขึ้นมาอีกครั้ง เธอเอื้อมมือมาจับแขนของไกรสร

"งั้นเชิญค่ะท่าน"

ปาริชาติมองดูหญิงสาวคนนั้นจับแขนไกรสรแล้วรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เธอซบใบหน้าลงกับอกไกรสรอีกครั้ง ไกรสรรับรู้ได้ถึงความอึดอัดของปาริชาติ เขาจึงดันตัวหญิงสาวคนนั้นออกอย่างสุภาพ

"ปล่อย!" ไกรสรบอก "ไปได้แล้ว"

หญิงสาวคนนั้นชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ยอมปล่อยมือแต่โดยดี ไกรสรจึงอุ้มปาริชาติเข้าไปในร้านโดยไม่พูดอะไรต่อ หญิงสาวมองตามหลังไกรสรด้วยสายตาที่เจ็บปวด เธอคิดว่าในเมื่อเธอไม่ได้เป็นที่หนึ่งในใจของไกรสร เธอก็จะไม่ยอมให้ใครเป็นที่หนึ่งเช่นกัน

"ท่านเศรษฐีจะให้วัดตัวหนูคนนี้ด้วยไหมคะ" หญิงสาวคนนั้นถามขึ้นในขณะที่ไกรสรกำลังลองเสื้อ "ดูจากรูปร่างแล้วน่าจะตัวเล็กกว่าเสื้อผ้าที่เรามีนะคะ"

"ไม่จำเป็น" ไกรสรตอบ เขาถอดเสื้อนอกออกแล้วส่งให้เข้ม "ฉันจะตัดชุดให้น้องสาวของฉันอีกคน"

"โอ๊ย! ท่านเศรษฐีมีน้องสาวด้วยเหรอคะ" หญิงสาวคนนั้นทำหน้าประหลาดใจ "ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลย"

"เธออยู่ต่างจังหวัด" ไกรสรตอบ "เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่"

"งั้นให้ดิฉันช่วยวัดตัวให้ไหมคะ" หญิงสาวคนนั้นถามพร้อมกับหยิบสายวัดขึ้นมา "ดิฉันรับรองว่าจะตัดชุดที่เข้ากับน้องสาวของท่านเศรษฐีที่สุด"

"ไม่เป็นไร" ไกรสรปฏิเสธ "ฉันจะจัดการเอง"

"แต่เรื่องนี้ไว้ใจสมศรีได้นะคะ รับประกันว่าสมศรีจะทำให้งานออกมาสวยที่สุด ท่านเศรษฐีก็เห็นว่าฝีมือของสมศรีไม่เป็นรองใครในตัวเมืองระยองนี้เลยนะคะ"หญิงสาวยังคงเสนอตัวอยากจะช่วยงานเศรษฐีด้วยความกระตือรือร้น

"ไม่เป็นไรเธอเตรียมอุปกรณ์ให้ฉันก็พอฉันจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวฉันเอง" เศรษฐีไกรสรมองว่าทุกอย่างที่เขาเลือกสำหรับปาริชาติทุกอย่างจะต้องผ่านมือเขาเองและเขาก็อยากจะทำให้ปาริชาติเป็นเด็กผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด

ไกรสรวางปาริชาติลงบนพื้น ปาริชาติยื่นมือไปจับแขนไกรสรเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป ไกรสรยิ้มอย่างอ่อนโยน เขายกมือขึ้นลูบหัว ปาริชาติเบาๆ

"ไม่ต้องกลัว" เขาบอก "ฉันจะอยู่ตรงนี้"...