สองวันต่อมาเสียงฝีเท้าเล็กๆ ของปาริชาติก็เดินตามร่างสูงใหญ่ของเศรษฐีไกรสรเข้ามาในโรงเลื่อยไม้ขนาดมหึมาที่กินพื้นที่ร้อยกว่าไร่
ทันทีที่ทั้งสองเดินเข้าไป สายตาของพนักงานกว่าร้อยชีวิตก็หันมามองเป็นตาเดียว บ้างก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อด้วยความเคารพ ขณะที่สาวๆ ที่นั่งทำงานในออฟฟิศต่างก็พากันซุบซิบ
ปาริชาติที่ไม่ได้มาที่โรงเลื่อยเป็นระยะเวลาเกือบปีเพราะต้องเรียนหนักมาก แต่เธอก็แวะเวียนมาเยี่ยมป้าแม้นบ่อย ๆ ในช่วงวันหยุดแต่ไม่ได้แวะเข้ามาในโรงเลื่อย
เธอยังคงยุ่งกับการเรียนแต่เธอก็ไม่ลืมหาช่วงเวลาโอกาสว่างมาเยี่ยมป้าแม้นถึงแม้จะไม่ค่อยได้เห็นหน้าเธอบ่อย ๆ แต่เธอก็ไม่ลืมผู้มีพระคุณอย่างป้าแม้น
เธอมักจะแวะไปที่บ้านสวนที่อยู่ข้าง ๆ โรงเลื่อยของป้าแม้น จึงทำให้พนักงานหน้าใหม่ๆไม่รู้จักปาริชาติทุกคนต่างจ้องมองในความสวยของเธอไม่วางตาความสวยที่สะกดทุกสายตาไม่ว่าจะมองจากระยะใกล้หรือระยะไกลทุกคนก็ต่างพู
