แสงแดดยามเช้าเล็ดลอดเข้ามาภายในห้องนอนที่หนาวด้วยอุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศที่เย็นเฉียบ อ้อมกอดแสนอบอุ่นที่เธอเคยหลงใหลกับอกกว้างที่เธอซุกหน้ารับไออุ่น โดยไม่ได้หลับตานอนตลอดทั้งคืน หล่อนปล่อยน้ำตาไหลเป็นทาง ไร้เสียงสะอื้นกวนใจคนที่กำลังนอนหลับอยู่ในห้วงนิทราแห่งความฝัน เพราะคิดว่าทุกอย่างที่เขากังวลในก่อนหน้าได้คลี่คลายลงหมดแล้ว เธอยังนอนอยู่ในอ้อมกอดเขา ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
เขายังมีเธออยู่....
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ที่เธออิงแอบแนบชิดอยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอต้องการเก็บเกี่ยวทุกอย่างที่มีไว้ให้นานที่สุด เท่าที่เวลายังหลงเหลืออยู่
จวบจนกระทั่งเขารู้สึกตัวตื่น กดจูบที่หน้าผากเธออย่างมีความสุข
“เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำทำงานก่อนนะ วิฬาร์ไม่ต้องลุกมาดูพี่หรอก นอนพักเถอะ”
“วิฬาร์อยากทำค่ะ” เธอบอกกับเขา ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้า ๆ เดินไปยังห้องแต่งตัว เพื่อเตรียมชุดให้เขาสำหรับไปทำงานอย
