“MIRANDA…” tawag sa’kin ni Israel.
Lumingon agad ako. Kabababa ko lang ng kotse dahil inihatid niya ulit sa school at halos ilang hakbang na lang ang layo ko sa entrance.
“Bakit? May nakalimutan ka bang sabihin?”
Hindi siya sumagot. Dire-direcho lang siya hanggang sa makalapit. Pagkatapos, dumukot siya sa may likuran ng pantalon niya at isang parisukat na box ang inilabas ni Israel.
Sumikdo ang puso ko. My brows raised as I looked at the box. “A-ano ‘yan?”
Binuksan niya ang kahon sa harapan ko at tumambad sa'kin ang isang white gold necklace. “Unang regalo ko sa'yo.”
Ilang segundo akong natulala bago nakapag-isip ng isasagot. “H-hindi naman na kailangan niyan...”
He frowned, parang hindi nagustuhan ang sinabi ko. Ayoko lang namang isipin niya na materyoso akong tao. Presence at
