Emir bir anlık öfkeyle konuşmuştu. Ece'nin kendisini sevmediğini söylediğinde samimi değildi. Zaten geldiği hali hal değildi. Ece'yi bırakıp gittiği sırada da blöf yapmıştı aslında. Ecesini nasıl bırakıp giderdi? Zaten onu almaya gelmişti. Duydukları kanının çekilmesine neden oldu. Ece neler kurmuş, neler yaşamıştı içinde... Bir de önünde diz çökmüş, sarsılarak ağlıyor... Emir bir kabusta olduğunu düşündü. Kabus olmalıydı bu.
Bu hale gelmiş kadınını nasıl toparlayacaktı? Yere çöktü, sevgilisinin yanına. Onu sardı, kucağına oturttu. Saçlarını okşadı. Alnını öptü... O öptükçe, dokundukça Ece'nin ağlamasının şiddeti dindi. Yavaş yavaş, iç çeke çeke dinginleşti Ece ama gözyaşları usulca süzülüyordu. Emir o gözleri öptü.
"Dünyam, güneşim, ayışığım... Sevgilim, kadınım, Ece'm... Seni gerçekten
