ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ปอร์เช่ก็ยังไม่ลุกจากที่นอนเลย
“ปอร์เช่ นายจะนอนกินบ้านกินเมืองรึไง ”
ฉันยืนเท้าสะเอวแล้วแล้วแหวใส่ ต้องให้ฉัน แปลงร่างตลอดเลย
“บ่นจังวะ เป็นแม่รึไง ”
ยังจะเถียงอีก ไอ้คนไม่มีความรับผิดชอบ
“ แล้วถ้าฉันไม่บ่น นายจะรู้จักลุกขึ้นมาเองไหม
ตอนนี้ 8 โมงแล้ว นายจะเข้าหน้างานกี่โมง ”
พอฉันบ่นให้ ปอร์เช่ก็ลุกขึ้นนั่ง เดินหน้าบึ้งไปหยิบผ้าเช็ดตัว แล้วเดินหายเข้าห้องน้ำไป กาแฟก็เย็นหมดแล้วจะกินได้ยังไง พอกลับออกมาจากห้องน้ำ หมอนี่ก็ไม่ใส่ชุดคลุม แต่เอาผ้าเช็ดตัวพันรอบเอว โชว์ท่อนบนแล้วใช้ผ้าผืนเล็กเช็ดผมไปมา อืม…‘เด็กบ้าอะไรหุ่นดีชะมัดเลย เฮ้ย!!!อันนา!!แกจะอ่านกินผู้ชายแบบนี้ไม่ได้ แกอย่าเห็นแก่ความหล่อล่ำอย่างเดียวสิ แกต้องคิดด้วยว่านายนี่ ไม่ใช่มาตรฐานที่แกเคยตั้งไว้สักนิด ’ ฉันได้แต่ก่นด่าตัวเองในใจ มาตรฐานที่เคยตั้งเอาไว้ ต้องอายุเยอะกว่าไม่ต่ำกว่าสามปี เป็นผู้ชายอบ
