ปัง~
ฉันรับยาและรีบจ่ายเงิน และรีบเดินลิ่วๆออกจากร้าน และเปิดประตูเข้ามานั่งทำใจบนรถ ‘ ให้แฟนทาให้อย่างนั้นหรอ ฉันไม่มีแฟนหรอกนะคุณเภสัช’ ฉันกำถุงยาในมือแน่น และนั่งเงียบไปจนตลอดทาง จนมาถึงที่บริษัทฉันก็หยิบกระเป๋าแล้วรีบลงจากรถ และขึ้นมาบนห้องทำงาน
“ พิพิม ขอโทษนะที่มาสาย ”
พอมาถึงห้องทำงาน ฉันก็เห็นเพื่อนนั่งทำงานอยู่ก่อนแล้ว
“ สายอะไรกันล่ะ ฉันต่างหากที่มาเช้า
ยังไม่ถึงเวลาเข้างาน แกไปชงกาแฟดื่มก่อนได้เลยนะ ”
-ปอร์เช่-
พอรถจอดสนิท อันนาก็รีบเปิดประตูลงจากรถไป แค่นั้นยังไม่พอ ยังสะเพร่าลืมถุงยาที่เพิ่งซื้อมาเมื่อตะกี้ไว้อีก
“ แล้วกินยาอะไรวะ ”
ผมไม่ได้อยากรู้หรอก แต่ในเมื่อเธอเองก็ลืมเอาไว้แล้ว ผมก็เสียมารยาทดูหน่อยแล้วกัน
“ ยาแก้อักเสบ ยาฆ่าเชื้อ ยาทาภายนอกในจุดที่อ่อนโยน และไม่เป็นอันตราย อะไรอักเสบว่ะ
อย่าบอกนะว่าตรงนั้นของเธออักเสบ ”
ผมหยิบถุงยาแล้วรีบเดินตามเธอขึ้นออฟ
