5ไม่เปิดใจ
1108 Words
“เดี๋ยวไปร้านประจำเราเลยนะ ”
ผมไม่พูดอะไรต่อ ทำหน้าที่ขับรถให้พี่สาว จนมาถึงร้านอาหารร้านประจำ พี่พิพิมก็สั่งอาหารมาเยอะแยะ
“โห!!ทำไมสั่งอาหารมาเยอะขนาดนี้ละพิพิม ”
อันนาพูดขึ้น หลังจากอาหารหลายต่อหลายอย่างยกมาเสิร์ฟ
“เลี้ยงต้อนรับแกกลับไทยไงละ ต่อไปต้องมาทำงานด้วยกัน แกก็ต้องเหนื่อยมากหน่อย เพราะงานที่บริษัทเราเยอะมากๆ ”
“ไม่เป็นไร ฉันตั้งใจกลับมาช่วยแกเต็มที่อยู่แล้ว”
“ว่าแต่…แกต้องบอกพี่ราเมศด้วยละ เดี๋ยวพอไม่มีเวลาให้แฟน แล้วฉันจะโดนบ่นไปด้วย ”
พอพูดถึงแฟน อันนาก็นิ่งไป คงไม่อยากให้พี่สาวผมพูดถึงละสิ น่าจะละอายใจที่ผมรู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว และยังมายุ่งกับผมอีก
“เหอะ…”
ตลกสิ้นดี
“ขำอะไรปอร์เช่ ”
พอเห็นผมยิ้มขำ พี่พิพิมก็ถามขึ้นเสียงห้วน
“เปล่าครับ ”
ผมตอบสั้นๆ และปรายตามองอันนา และก็โดนเธอถลึงตาใส่ คงกลัวพี่สาวผมรู้มากสินะ ว่าเธอแอบนอกใจแฟน
“กินเยอะๆนะ ร้านนี้ร้านโปรดฉันเลย ”
พี่พิพิมเลิกสนใจผม และกลับไปสนใจอันนาต่อ
“ปอร์เช่ ตักอันนั้นมาให้อันนาหน่อยสิ ไม่เห็นเหรอว่ามันไกล อันนาตักไม่ถึง ”
ผมถอนหายใจ และหยิบจานไปวางตรงหน้าเธออย่างเซ็งๆ กินอิ่มผมก็เดินออกไปสูบบุหรี่รอ เบื่อพวกผู้หญิงกินช้า กว่าจะเคี้ยวได้แต่ละคำ
-อันนา-
“เออ.. ว่าแต่แกกับพี่ราเมศ คบกันมาตั้งหลายปีแล้ว มีแพลนจะแต่งงานกันเมื่อไหร่ล่ะ หรือต้องรอให้อะไรลงตัวก่อน ”
พอเพื่อนพูดถึงพี่ราเมศ ฉันก็จุกในอกอีกแล้ว
ความจริงไม่อยากพูดถึงด้วยซ้ำ เพราะยังไม่อยากให้ใครรู้ แต่ในเมื่อเรื่องมันถึงขนาดนี้แล้ว
สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจพูดให้เพื่อนฟัง
“ คงไม่มีงานแต่งแล้วแหละพิพิม ”
“เอ้า หมายความว่ายังไง ”
พิพิมทำหน้างง ไม่มีใครไม่งงหรอก เพราะเมื่อก่อนฉันกับพี่ราเมศ รักกันปานจะกลืนกิน ใครจะไปคิดล่ะ ว่าวันดีคืนดีเค้าจะกล้านอกใจฉัน
“พี่ราเมศ มีคนอื่น ฮึก…”
ฉันบอกเพื่อนทั้งน้ำตา และรีบหยิบทิชชูมาเช็ด
นี่แหละคือสาเหตุที่ฉันไม่อยากพูดถึง มันเจ็บแบบนี้แหละ สำหรับคนที่ไม่เคยมองคนอื่นเลย
นอกจากแฟนของตัวเองคนเดียว
“เฮ้ย!! พูดจริงหรออันนา พี่ราเมศดูรักแกมาก
มากจนครั้งหนึ่งฉันยังเคยรู้สึกอิจฉา ว่าทำไมฉันไม่มีรักดีๆแบบแกบ้าง ”
เห็นไหมล่ะ ถ้าฉันเล่าให้ใครๆฟัง ก็คงไม่มีใครเชื่อหรอก เพราะพี่ราเมศคลั่งรักฉันมาก
“ จริงสิ วันที่ฉันบินกลับถึงไทย ตั้งใจจะไปเซอร์ไพรซ์เขานั่นแหละ แต่คิดไม่ถึงว่าจะไปเจอเขากับคนอื่น กำลัง…ฮึก….”
ฉันพูดไม่ได้เลย น้ำตาไหลตลอด แผลมันสดใหม่มากจริงๆ
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่เป็นไรนะ แกทั้งสวยทั้งเก่ง ไม่นานเดี๋ยวก็หาแฟนใหม่ได้ ”
“ คงไม่แล้วแหละ โดนหักหลังครั้งนี้ฉันเจ็บมากเหลือเกิน ขนาดคนที่คิดว่าดี และตั้งใจที่จะสร้างอนาคตด้วยกัน ยังหักหลังฉันเลย ต่อไปนี้คงยากแล้ว ”
ฉันจะไม่เปิดใจให้ใครอีก
“ งั้นก็โฟกัสเรื่องงานก่อน ต่อให้แกไม่มีใคร
แต่แกก็ยังมีฉันนะ แต่ถ้าแกอยากหาแฟนใหม่จริงๆ หนุ่มวิศวะในบริษัทฉันเยอะแยะ แต่ละคนหล่อและก็โปรไฟล์ดีทั้งนั้น ”
“ขอบใจแกนะ ฉันขอโฟกัสงานก่อนแล้วกัน
สัญญาว่าจะตั้งไจทำงานให้แกอย่างเต็มที่”
“อื้ม..ได้สิ ”
เรากินมื้อเที่ยงเสร็จ ก็กลับเข้ามาทำงานเหมือนเดิม และก็ยังเป็นเหมือนเดิม ที่ฉันต้องมานั่งข้างน้องชายปากเสียของพิพิม
“ห้าว~”
“ง่วงขนาดนั้น ทำไมไม่นอนอยู่ห้อง จะมาทำไมให้รำคาญลูกกะตา”
ฉันบ่นพึมพำ รู้สึกรำคาญอย่างบอกไม่ถูก
“บ่นอะไร ผมได้ยินนะ”
หูดีอีกด้วย ถ้าทัศนะคติดีเหมือนหูคงดีกว่านี้
“เปล่า ไม่ได้บ่น ”
ยอมรับก็โง่ละ ฉันไม่ยอมรับหรอก
“พิพิม ฉันจะไปชงกาแฟอ่ะ แกเอาป่ะเดี๋ยวชงเผื่อ ”
ความจริงฉันก็ง่วงนะ ชงกาแฟกินหน่อยแล้วกัน
“ขอบใจนะ แต่ฉันต้องไปพบลูกค้าอะ ”
“ชงเผื่อด้วย ไม่ใส่น้ำตาล ”
ฉันหันขวับกลับมามองหน้าปอร์เช่ พร้อมพูดผ่านไรฟัน
“ฉันไม่ใช่แม่บ้านนายนะ”
“โอเค…สรุปจะไม่ชง”
แต่นายนี่ก็ถามฉันพร้อมเลิกคิ้วกวนๆ
“ไม่…”
ฉันยืนยันหนักแน่น บอกแล้วไงว่าไม่ใช่แม่บ้าน
“ได้…พี่พิพิมครับ วันก่อนผมไปผับ ”
“หยุดนะ ไอ้เด็กบ้า ”
ฉันรีบห้ามเอาไว้ กลัวปอร์เช่จะพูดอะไรไปมากกว่านี้
“ไปผับแล้วทำไม พูดมาให้จบสิ ”
ปอร์เช่ทำหน้าซึนใส่ฉัน แต่ฉันนี่สิใจหายใจคว่ำไปหมด
“อย่านะ ฉันจะไปชงให้นายตอนนี้เลย ”
น้ำเสียงฉันเบาลงพันเปอร์เซ็นต์ และรีบเดินไปด้านหลังเพื่อชงกาแฟ
“เปล่าครับ ”
พอปอร์เช่ตอบแบบนั้นฉันก็ถอนหายใจโล่งอก รีบชงกาแฟพร้อมกัน2แก้ว
“อันนา ฉันไปพบลูกค้านะ ”
“โอเค”
ฉันตอบรับเพื่อน และถือแก้วกาแฟมาเสิร์ฟคุณชายปอร์เช่
“กาแฟได้แล้ว ”
ฉันวางแก้วลงพร้อมรอยยิ้ม
“ยิ้มอะไร ใส่อะไรแกล้งผมรึเปล่า ”
“เปล๊า!!”
ฉันตอบเสียงสูง พร้อมกลับมานั่งโต๊ะตัวเอง
และคนกาแฟเบาๆจิบไปด้วย ปอร์เช่มองหน้าฉันเหมือนไม่ไว้ใจ แต่ก็ยกกาแฟขึ้นดื่ม
“แหวะ…คุณทำบ้าอะไรวะ ทำไมมันขมปี๋แบบนี้”
“คิกๆ”
ฉันหัวเราะชอบใจ ปอร์เช่หน้าเบ้เลยทีเดียว
“ก็นายบอกไม่ใส่น้ำตาล แต่ไม่บอกว่าใส่กาแฟกี่ช้อนหนิ ฉันก็จัดหนักให้ กาแฟเน้นๆ3ช้อนไปเลยสิ ”
“ใส่เยอะขนาดนั้นก็ขมสิ เอาของคุณมานี่เลย ”
“ว้าย!!เอาคืนมานะ”
ฉันโดนแย่งแก้วกาแฟไปหน้าตาเฉย แก้วนี้ฉันกินไปแล้วด้วย
“ไปชงใหม่ดิ หวานไปหน่อยแต่พอกินได้ ”
ปอร์เช่เทผสมกับแก้วของฉัน จนน้ำมันเป็นสีดำปี๋
บ้าที่สุดเลย ฉันต้องเดินไปชงกาแฟใหม่อีกรอบ
- Writer
