"มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ! เธอคิดว่าฉันเป็นคนใจดีขนาดนั้นหรอ?" โคลินกดเสียงต่ำพูดใส่หน้าหญิงสาวก่อนที่เขาจะคว้าข้อมือเล็กมากุมไว้และกระชากร่างบางให้เดินตรงออกไปยังประตูห้องอาหารก่อนจะหันกลับมาหาเลียม
"อ้อ ถ้ามึงทานข้าวเสร็จแล้วก็พาเมียมึงกลับไปได้เลยนะ ตอนนี้กูไม่ว่างแล้ว" เลียมได้แต่มองตามหลังการกระทำของเพื่อนสนิท ในขณะที่โคลินฉุดกระชากหญิงสาวกลับขึ้นมาบนห้องนอน
"ปล่อยนะ!" โคลินปิดประตูห้องนอนและเหวี่ยงคนตัวเล็กลวบนที่นอนอย่างสุดแรง
"โอ๊ย! เจ็บนะ ไอ้บ้า!" คาเทียร์ตะโกนด่าเขาและพยายามประคองตนเองขึ้นนั่ง
"เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าเทียบกับการที่เธอไปยืนด่าฉันต่อหน้าเพื่อนฉันแบบนั้น!"
"งั้นก็บอกฉันมาสิว่าคุณฉีดยาอะไรให้ฉัน!"
"มันสำคัญด้วยหรอว่าฉันฉีดยาอะไรให้เธอ เธอเองก็ไม่ได้ตายแล้วก็ยังมีชีวิตมายืนด่าฉันฉอดๆอยู่ตรงนี้!"
"ไม่ตายก็เหมือนตายนั่นแหละ คุณเอาฉันมาไว้ที่นี่สองวันโดยท
