บทที่ 2 ความบังเอิญ
1612 Words
"อย่านะ..อย่าทำเค้า ได้โปรด!!"
"อีร่าน!!"
"อย่าฆ่าเขา!!!"
ปัง!!
"กรี๊ดดดดด!!!"
เลือดของคนรักสาดกระเซ็นไปทั่วทั้งร่างกาย พะเพื่อนตัวแข็งทื่อ เธอช็อก น้ำตาไหลเหมือนเขื่อนแตก โผล่เข้ากอดคนรักที่นอนแน่นิ่งไร้ลมหายใจ เขาผู้เป็นรักแรก และคนที่คิดจะใช้ชีวิตด้วย สร้างครอบครัวหลังเรียนจบ
แต่วันนั้นมันไม่มีอีกแล้ว...
เขาตายด้วยน้ำมือของพวกมัน..พวกวีแกน!!
ฉันสาบานจะฆ่ามันด้วยมือของฉันเอง!!!
•••••
พะเพื่อน มองตัวเองในกระจกเงาที่กำลังสวมใส่วิกผม ผมยาวเรียบตรงยาวประบ่า สีดำเงา มันไม่เคยยาวเลยไหล่ของเธอเลย เพราะเขาชอบทรงผมนี้ของเธอ
2 ปีแล้ว ตั้งแต่เขาจากไป..รักแรก แฟนคนแรก ของเธอ..อองตวน
พะเพื่อนยิ้มให้รูปคู่ใบเล็กที่เธอเสียบไว้หน้ากระจก เธอยังคงรู้สึกผิด และไม่เคยเลิกรักเขาได้เลย
นับจากวันนั้น เธอยอมศิโรราบให้กับสองพ่อลูกอย่างไร้การขัดขืนและไม่มีลูกเล่นใดๆกับพวกมันอีก
เธอเสีย..คนรักไปแล้ว
เธอจะไม่ยอมเสีย..ครอบครัวที่เหลืออยู่อีกเด็ดขาด
'งานนี้เป็นงานสุดท้าย..ถ้าทำสำเร็จ แด๊ดจะปล่อยลูกไป'
ประโยคคำพูดของพ่อบุญธรรมเมื่อวันก่อน ทำให้พะเพื่อนยิ่งคิดหนัก
พวกมันไม่เคยปล่อยคนที่ทำงานให้ ได้เป็นอิสระจริงๆ คำว่าอิสระของพวกวีแกน คือ การหมดลมหายใจเท่านั้น
เธอรู้ดี..เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา พวกมันใช้คนพวกนั้นเพื่อขู่เธอ
หลังจากที่เดินทางจากบ้านมาไกล พะเพื่อนไม่ได้แค่มาเรียนหนังสือเพียงเท่านั้น เธอถูกฝึกพื้นฐานการต่อสู้และหยิบจับอาวุธมาโดยตลอด
เธอถูกฝึกให้เป็น สปาย นางนกต่อของกลุ่ม ในฐานะบุตรบุญธรรมของวีแกน
จนกระทั่ง..ภารกิจแรกของเธอที่ได้รับมอบหมายล้มเหลว มันเป็นสาเหตุที่ทำให้คนรักของเธอตายจากโลกใบนี้
ภารกิจที่เธอต้องมอบความบริสุทธิ์ให้กับหัวหน้ากลุ่มผู้ก่อการร้าย เพื่อขยายอำนาจให้กับวีแกน
และเธอก็รู้สาเหตุของการเฝ้าทะนุถนอมเธอของพ่อบุญธรรมแล้ว ว่าทำไมถึงคอยปกป้องเธอจากพี่ชายบุญธรรมนักหนา
ฮาติม..ชอบสาวเอเชียบริสุทธิ์
หัวหน้ากลุ่มผู้ค้าอาวุธแทบตะวันออกกลาง อายุเทียบเท่ารุ่นพ่อ โหดเหี้ยม อำมหิต หัวรุนแรง มีเมียหลายคนเพื่อผลิตลูกออกมาเป็นกองกำลัง อีกทั้งยังมีฮาเร็มค่อยสนองตัณหาตัวเองทุกวัน
ด้วยเหตุนี้ทำให้พะเพื่อน จงใจทำภารกิจแรก ล้มเหลว..ความหวังของบุญธรรมพังทลายลงทันทีเมื่อล่วงรู้ ว่าเธอไม่บริสุทธิ์อีกต่อไป
เขาโกรธมาก..ที่เธอทำลายแผนการที่เขาตั้งใจวางแผนมานานหลายปี
ลงมือฆ่าชายผู้เป็นที่รักของเธอต่อหน้าต่อตาและพยายามจะทำเรื่องระยำต่ำทรามกับเธอ เธอโชคดีที่เอาตัวรอดมาได้ทุกครั้ง
และภารกิจครั้งนี้..เกรย์สัน คาดิสัน ศัตรูทางการค้าตัวฉกาจของวีแกน
เธอก็ทำมันได้ไม่ดีพอ..มันเป็นเหตุผลว่าทำไมพ่อบุญธรรมถึงอยากปล่อยเธอแล้วซินะ
โอกาสสุดท้ายที่พวกมันมอบให้ คือ ทางรอดสุดท้ายของพะเพื่อนเช่นกัน
มิสเตอร์..ไดมอนด์ นักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรง
ประเด็นคือ 'เขาเป็นแค่นักธุรกิจจริงๆ เหรอ'
"วันนี้มีปาร์ตี้บ้านโรบินเธอไปไหมพรียา"
"ขอบายนะโรส..ฉันไม่ค่อยสบาย ปวดท้องเมน"
พะเพื่อนโบกมือลาเพื่อนที่หน้าอาคาร เดินตัวงอตรงไปยังร้านสะดวกซื้อ
พะเพื่อน ชื่อนี้เรียกยากไปสำหรับคนต่างชาติ ทุกคนจึงเรียกเธอว่า พรียามากกว่า เพราะมันเรียกง่ายกว่าเป็นไหนๆ
ปึก!
พะเพื่อนเดินตัวงอจนลืมดูทางข้างหน้า หัวโหม่งชนเขากับผู้ชายร่างใหญ่จนล้มลง
"โธ่เอ๊ย! ชนมาได้"
พะเพื่อนบ่นออกมาเป็นภาษาบ้านเกิด ลูบหัวตัวเองบรรเทาความเจ็บ ก้มเก็บกระเป๋าตัวเองที่ตกเกลื่อนกลาดไปทั่วพื้น
"ผมขอโทษ"
เขาตอบกลับมาเป็นภาษาเดียวกัน ทำให้เธอแปลกใจ เงยหน้าขึ้นมามองบุคคลตรงหน้า แต่ก็ต้องอึ้งค้าง
'ไดมอนด์' เป้าหมายของเธอ
พะเพื่อนไม่ได้ตั้งใจเข้าหาเขาในสภาพนี้ เธอเป็นตัวของตัวเองมากเกินไป ที่จะพาตัวตนของเธอเองทำความรู้จัก
"ไม่เป็นไรค่ะ"
พะเพื่อนตอบผู้ชายตรงหน้า ยิ้มให้บอกเขาว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆไดมอนด์มองเธอนิ่ง ก้มหยิบของที่เหลือใส่กระเป๋าของเธอและแย่งมันมาถือไว้แทน
"คุณกำลังจะไปไหน"
"ร้านขายยาค่ะ"
"ผมไปส่งนะ ดูท่าคุณจะไม่ไหว อีกอย่างเจอคนชาติเดียวกันไม่ช่วยถือว่าใจดำไปหน่อย"
พะเพื่อนมองชายตรงหน้าชัดๆ อีกครั้ง ใบหน้านิ่งค่อนไปทางคนหน้าดุ สายตานิ่งแข็งดูเยือกเย็น แต่น้ำเสียงในการพูดกลับนุ่มนวลน่าประหลาด
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไปเองได้"
"ดูเหมือนคุณจะกลัวผมนะ"
"ไม่ได้กลัวค่ะ..แค่ไม่อยากรบกวน"
เขาไม่ยอมส่งกระเป๋ากลับไปให้เธอ ยืนนิ่งและไม่พูดอะไรใดๆ ออกมา
"ฉันขอกระเป๋าคืนค่ะ"
"ให้ผมไปส่งเถอะ...ไดมอนด์ ชื่อของผม เป็นนักธุรกิจ"
เขายื่นนามบัตรมาให้ พะเพื่อนรับมาตามมารยาท ยกมือไหว้เขาตามมารยาทคนไทย คนตรงหน้ายกยิ้มมุมปาก พะเพื่อนรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว มันดูน่ากลัวมากกว่าน่ารัก
"ค่ะ"
เขาพาเธอไปซื้อยาและมาส่งเธอถึงห้อง ตลอดระยะทางที่เธอมากับเขา ก็จะมีคนของวีแกนแทรกแซงอยู่ตามจุดที่พักและเฝ้ามองดูเธออยู่ตลอด
"ขอบคุณค่ะที่มาส่ง"
"คุณชื่ออะไร"
"คะ..ขอโทษค่ะ ฉันชื่อ พะเพื่อนค่ะ"
พะเพื่อนยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร เขาพยักหน้ารับรู้
"คุณอยู่คนเดียวเหรอ"
"ค่ะ"
"ไม่ควรตอบผมแบบนี้นะ คุณไม่ควรไว้ใจใคร"
เขาทำท่าหงุดหงิดเล็กน้อยและยืนสอนเธอที่หน้าประตูห้องไม่ก้าวเข้ามาหรือขอเข้ามาในห้องเธอแต่อย่างใด
พะเพื่อนตอบไปตรงๆเพราะลืมตัว ที่ตอบไปแบบนั้น เพราะคนแถวนี้คงไม่ทำอะไรเธอ ถึงจะทำก็ทำไม่ได้ คนของวีแกนมีอยู่ชั้นบน ชั้นล่างและชั้นเดียวกันกับเธอและที่สำคัญ เธอเป็นเป้าหมายของ ลูคัส คงไม่มีใครอยากมีเรื่องกับนายน้อยของวีแกนหรอก
"ขอบคุณที่มาส่งค่ะ ขอโทษที่เชิญคุณเข้าห้องไม่ได้ ฉันไม่ไว้ใจคุณ"
"เข้าใจครับ...พรุ่งนี้คุณมีเรียนไหม"
"เอะ?! รู้ได้ยังไงคะ ว่าฉันเรียนอยู่”
"หึ..เจอกันนะ"
เขาตอบพะเพื่อนเพียงสั้นๆ โบกมือลาและเดินจากหน้าประตูห้องไป
ติ้ง~~
ภากิจครั้งนี้เธอทำได้ดีนี่ น้องสาว
ลับหลังไดมอนด์ไป เสียงข้อความจากโทรศัพท์ในกระเป๋าของพะเพื่อนก็ดังมาเตือนสติเธอทันที
CARDISON TOWER
"ไงเพื่อน..ไปเดินเตร่ที่ไหนมา..เซอร์ตามหานายให้วุ่น"
ไดมอนด์ยักไหล่ ไม่ตอบคำถามแต่กลับยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี รับแก้ววิสกี้ที่เกรย์สันส่งมาให้ เอนนั่งทำตัวสบายมองวิวท้องฟ้าจากห้องทำงานสุดหรูของเพื่อนสนิท
"ทำท่ายังกับเจอของถูกใจ"
ไดมอนด์หยักไหล่ตอบเกรย์สัน ที่เป็นทั้งเพื่อนสนิทที่รู้ใจและเป็นทั้งคู่ค้าของเขา
"รักแรกพบ"
เกรย์สันลองโยนหินถามทางดู..และมันก็ใช่
"เธอสดใสเวลายิ้ม"
ไดมอนด์ตอบสั้นๆและเปลี่ยนเป็นท่าทางเคร่งขรึมเหมือนเดิม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ขออนุญาตครับนาย..ผมมาส่งข้อมูลสำคัญ"
เอซถือซองเอกสารเข้ามา ทำให้เกรย์สันเลิกสนใจไดมอนด์ รีบรับซองนั้นจากมือลูกน้องตัวเองและปัดมือไล่เขาออกไป
"อะไร..ทำไมต้องรนขนาดนั้น"
"อย่าสนใจฉันเลย นั่งเพ้อถึงนางในฝันของนายเถอะ"
"นายมีของเล่นชิ้นใหม่อีกแล้วเหรอ"
"หึ"
เกรย์สันหัวเราะ ไม่สนใจเพื่อนที่รู้ทัน กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานไกลห่างจากไดมอนด์และเปิดซองออกมาดู
"ว้าว!"
เขามองรูปแต่ละใบ และรีบซ่อนมันเก็บไว้ ดึงเอกสารออกมาที่มีแต่ประวัติของเธอเต็มไปหมด
โคตรน่าสนใจ
แต่ละรูปดูแตกต่างกันไป ตามสไตล์การแต่งตัวของเธอในแต่ละแบบ
เกรย์สันเผลอยิ้มออกมาในทันใดที่มีความคิดประหลาดแทรกเข้ามา
"ดูท่านายสนใจของชิ้นนี้มากนะเกรย์"
"ถ้านายได้ลองไดมอนด์ นายจะลืมเธอไม่ลงเลย"
"เหอๆ นายก็รู้ฉันไม่สนใจเรื่องแบบนี้"
"แน่ละซิ..นายไม่เคยมองใคร หรือ คบกับใคร ฉันก็อยากรู้จริง ว่าเธอที่สดใสของนายหน้าตาเป็นแบบไหน"
"หยุดคุยเรื่องไร้สาระและมาคุยเรื่องเหมืองใหม่เถอะ"
ไดมอนด์ตอบปัดเพื่อนรักที่ยังคิดจะขุดคุ้ยเรื่องของเขาไม่เลิก
"กระต่ายน้อยของฉันมีอะไรให้น่าค้นหาเยอะแยะเลยวะ"
เกรย์สันพูดอย่างอารมณ์ดี เก็บเอกสารไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงานและเดินไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งรออยู่อย่างอารมณ์ดี
'รอฉันก่อนนะกระต่ายน้อย'
•••••
- Writer
