หลายอาทิตย์ต่อมา
ทุกวันหลังเลิกเรียนฉันต้องรีบแวะมาที่โรงพยาบาลก่อนเป็นอันดับแรก อาการของแม่กำลังทรุด ฟังไม่ผิด หลังจากวันที่แม่พยายามลืมตาฉันก็ดีใจมาก คิดว่าอาการของแม่คงจะมีข่าวดีในเร็ววันแต่เปล่าเหมือนเป็นสัญญาณเตือนแม่ต้องการจะบอกอะไรบางอย่างมากกว่า
ตั้งแต่วันนั้นวันที่แม่ออกมาจากห้องผ่าตัดแล้วกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราฉันก็พยายามทำใจเรื่องนี้มาตลอด แต่ทำไมวันนี้ฉันกลับทำใจไม่ได้ กลัวมากกว่าเดิม กลัวว่าจะอยู่ไม่ได้ในวันที่ไม่มีแม่ แค่คิดก็รู้สึกว่าใจกำลังจะขาด ช่วงนี้ใกล้สอบฉันต้องแบ่งเวลามากพอสมควร ช่วงดึกก็ต้องอ่านหนังสือ นอนดึกแค่ไหนก็ต้องตื่นเช้ามาทำกับข้าวไว้ให้เฮีย ฉันมานอนค้างโรงพยาบาลได้หลายคืนแล้ว เป็นห่วงอาการของแม่ กลัวว่าถ้าแม่ไม่ไหวขึ้นมา ฉันจะพลาดลมหายใจสุดท้ายของท่าน ถึงวันนั้นขอให้ฉันได้จับมือท่านไว้แน่นๆ ขอเป็นคนส่งแม่ด้วยตัวของเอง
"แม่หว้ามาแล้ว กินข้าวหรือยัง "
