หลายวันต่อมา
"เฮีย "
"หืม "
"กินข้าวกัน "
"อือแป๊บ"
"เฮีย"
"อือ รู้แล้ว " รู้แล้วอะไร รู้แล้วแต่ไม่เคยเงยหน้าขึ้นมอง เอาแต่จับปากกาเซ็นยิกๆอยู่นั่น ไม่รู้ทำไมต้องหอบฉันมาทำงานด้วยทุกวัน ถามคำตอบคำ .. ตอนนี้ฉันจบมอปลายแล้ว มีสามีแล้วด้วย น่าภูมิใจตรงไหนวะ เอาเถอะ น่าภูมิใจตรงที่มีสามีแสนดีแบบนี้ไง แต่ตอนนี้เริ่มไม่ปลื้มแล้ว เพราะเฮียเอาแต่ทำงานแล้วก็ทำงาน เบื่อจะตายอยู่แล้วขอไปหางานพิเศษทำก็ไม่ยอมแถมยังโดนดุอีกต่างหาก เรื่องเรียนต่อฉันก็จัดการแล้วเรียบร้อย สมใจหวังเพราะคะแนนเฉลี่ยสูงเลยได้สิทธิ์เข้าไปนั่งรอแบบสวยๆ
"รู้แล้วก็ลุกดิเฮีย แสบหิวข้าว"
"อือ " แค่นั้น อือแล้วก็ทำงานต่อ
"เฮ้อ ขอกลับบ้านนะ "
"เป็นอะไร กลับพร้อมกัน " เพิ่งรู้สึกหรือไงว่าต้องพูดบ้าง ได้ฤกษ์ได้ยามวางปากกาสักที
"หิวแล้วเหรอ "
"อือ"
"เมียเด็กนี่มันขยันงอนดีว่ะ กินข้าวเสร็จไปล็อกห้องทดสอบความแ
