Chapter.6 สะใจแล้วใช่มั้ย?
1514 Words
#เฮียยุ
ผมลากไอ้แสบมาข้างสนาม ไม่รู้ทำไมเวลาที่มันขัดคำสั่งต้องโมโหทุกที เป็นอีกครั้งที่แอบมานั่งจิบเบียร์ดูการแข่งรถในสนามกับไอ้บอยลูกน้องที่ร้าน เรื่องไอ้บอยเอาไว้ทีหลังตอนนี้ขอจัดการไอ้แสบก่อน ที่ผมลงแข่งเพราะเด็กมันขอ รถคันนี้ก็ให้อู่ของผมดูแลก็เลยต้องยอมลงไม่คิดเหมือนกันว่าจะชนะ เจ้าของรถดีใจยกใหญ่เพราะตั้งแต่ลงแข่งไม่เคยชนะเลย เพิ่งลงแข่งได้แค่ไม่กี่รายการต่อให้รถแรงแค่ไหนถ้าไม่รู้จักเทคนิคเอาตัวรอดบนสนามก็ไม่มีทางชนะได้หรอก เรื่องนี้ผมเจอมากับตัว ทุกวันนี้ก็เลยชิว หลับตาขับยังได้
"ขอบคุณมากครับเฮีย เฮียแม่งโคตรเจ๋งเลย ถ้าไม่ได้เฮียรถผมคงไม่ได้เหยียบเส้นชัยสักที" มันยกมือไหว้ขอบคุณผมชุดใหญ่
"เออๆ ไม่เป็นไร "
"รู้แล้วว่าอู่เฮียทำรถแรงจริง เฮียมีอะไรให้ผมช่วยบอกได้เลยนะเฮีย อยากได้สปอร์นเซอร์สนามแข่งเพิ่มบอกผมได้นะ พ่อผมจัดให้ได้ " เด็กสมัยนี้อวดรวยเก่งจริงๆ ไม่พ้นพ่อแม่อีกตามเคย
"เออๆ งั้นเอารถมายืมอีกรอบ เดี๋ยวเอามาคืน"
"เอาไปเลยเฮีย เต็มที่ครับ"
"เฮียจะทำไรอะ" ไอ้แสบหันมาถามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดี ชอบดูแข่งรถก็จริงแต่กลัวความเร็วไม่ชอบให้ผมขับรถเร็วบนถนนปกติ แต่นี่สนามแข่งไม่เร็วไม่เสียวก็ไม่มันดิวะ
"ชอบรถแข่งไม่ใช่เหรอ " พอพูดจบผมก็ยัดร่างไอ้แสบเข้าไปในรถทันที จัดการคาดเข็มขัดนิรภัยหาหมวกกันน๊อคมาให้ใส่เรียบร้อย
"เฮียไม่เอาแสบกลัว เฮียทำโทษอย่างอื่นไม่ได้หรอ ไม่เอาแบบนี้" เสียงเริ่มสั่น ผมรู้มันกำลังบีบน้ำตาแต่โทษทีผมไม่แพ้น้ำตาผู้หญิง ยกเว้นมันนี่แหละ ต้องพยายามใจแข็งไว้เพราะครั้งต่อไปมันจะได้ใจแล้วใช้วิธีนี้เอาตัวรอดจากผมอยู่เรื่อยๆ
"อยู่เฉยๆ แหกปากได้เต็มที่ สักสิบรอบเป็นไง "
"อึก เฮียไม่เอา เฮียก็รู้ว่าแสบไม่ชอบนั่งรถเร็ว " อย่าใจอ่อนเด็ดขาดผมย้ำบอกตัวเองซ้ำๆอยู่ในใจ ไม่ใช่ไม่สงสารแต่เพราะมันชอบดื้อขัดคำสั่ง บอกแล้วว่าไม่ให้มาถ้าผมไม่มาด้วย แต่ก็ยังแอบมาแถมยังขี้อ่อยอีกต่างหากเห็นแล้วโคตรหงุดหงิดทำเป็นส่งยิ้มให้ รู้ไหมว่าตอนนั้นผมนี่อยากลงจากรถแล้วจับมันฉีกเป็นชิ้นๆ
"จะได้รู้ว่ามันสนุกแค่ไหน "
"ไม่ ไม่สนุกอะเฮีย เฮียอย่าแกล้งแสบแบบนี้"
"กูไม่ได้แกล้ง มึงจะได้จำ ว่าต่อไปขัดคำสั่งแล้วต้องโดนยังไง " เมื่อวานอุตส่าห์ยกเว้นให้เพราะเหนื่อย ครั้งนี้อย่าคิดว่าจะหนีพ้น
"ไอ้ยุมึงจะทำอะไร"
"สั่งสอนเด็กนิดหน่อย เสร็จแล้วเดี๋ยวกูไปนั่งแดกต่อ " ไอ้นัทวิ่งเข้ามาหาผมหน้าตาตื่น คงเป็นไอ้บอยที่ไปฟ้องไอ้นี่รักลูกพี่ดีว่ะ แต่ขอโทษด้วยตอนนี้อะไรก็หยุดผมไม่ได้แม้แต่เพื่อนที่สนิทมากก็ตาม
"พี่นัทฮื่อ ช่วยหว้าด้วย "
"ไอ้สัสยุ มีไรก็ค่อยพูดค่อยจากันดิวะ อารมณ์ร้อนไม่เปลี่ยน ลูกหว้าร้องไห้ใหญ่แล้ว"
"หลบไป" ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้นสตาร์ทเครื่องแล้วเหยียบคันเร่งล้อฟรีเข้าสนามแข่งทันที
------------------------
"กรี๊ด ฮื่อ เฮีย แสบกลัว " ฉันใช้มือทั้งสองข้างจับสายเข็มขัดนิรภัยเอาไว้แน่น เฮียขับรถน่ากลัวมาก น้ำตาก็ไหลตลอด เฮียไม่เคยฟังอะไรฉันเลย ทั้งๆที่รู้ว่าฉันไม่ชอบความเร็วก็ยังทำแบบนี้
"เฮีย ฮื่อ เฮียย " สิ่งที่ฉันตะโกนร้องออกไปเฮียไม่เคยสนใจ ฉันได้แต่นั่งหลับตาเกร็งตัวร้องไห้อยู่ภายใต้หมวกกันน๊อคที่เฮียใส่ให้ นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่เฮียขับวนอยู่ในสนาม ทั้งดริฟให้รถหมุน สาดโค้งแรงๆ ยิ่งทางตรงก็ยิ่งอัดความเร็วจนมิดไมล์ คงสะใจเฮียแล้วคำพูดของฉันไม่สำคัญเลย ความผิดเท่าจิ๋มมดก็ต้องถูกลงโทษอยู่ดี เพราะชีวิตของฉันไปจากผู้ชายคนนี้ไม่ได้อยู่แล้ว ฉันเป็นหนี้บุญคุณเฮีย ทั้งแม่และฉัน ถ้ายอมแล้วทำให้เฮียหายโกรธหายโมโหฉันก็ยอม
อุบัติเหตุที่ทำให้แม่ต้องเข้ารับการผ่าตัดเป็นเพราะพ่อเมาแล้วขับ สิ่งที่พ่อได้รับคือชดใช้ความผิดให้กับยมบาล พ่อฉันอาการสาหัสไม่นานก็เสียชีวิต ส่วนแม่ต้องเข้ารับการผ่าตัดสมองโดยด่วนทุกวันนี้แม่ต้องอยู่โรงพยาบาลตลอด กลายเป็นเจ้าหญิงนิทรานอนรอคอยปาฎิหารย์จากคนบนฟ้า บ้านเราไม่มีเงิน ทั้งๆที่รู้อยู่ในใจว่าผ่ายังไงแม่ก็ไม่เหมือนเดิมแต่ฉันก็ตัดสินใจให้หมอผ่า สุดท้ายแม่ก็ยังอยู่ จะสภาพไหนฉันก็รับได้ขอแค่ให้แม่ยังมีลมหายใจอยู่กับลูกคนนี้ไปนานๆ
เอี๊ยด
รถกลับมาจอดจุดเดิม ตอนนี้สมองฉันปั่นป่วนไปหมด รู้สึกว่าโลกกำลังหมุนติ้วๆ ทุกอย่างที่กินลงไปก่อนหน้าแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอ
"ลงมา" เฮียเดินมากระชากประตูจากนั้นก็ปลดสายเข็มขัดนิรภัยให้พร้อมกับถอดหมวกให้ น้ำเสียงของเฮียยังไม่พอใจอยู่ดี
"อุก "
"ไอ้เหี้ยยุ มึงถอยเลย ดูหน้าลูกหว้าเหลืองไปหมดแล้ว" พี่นัทเดินเข้ามาประคองฉันลงจากรถ ตอนนี้แรงจะพูดยังไม่มี ขาแข้งหมดแรง เหมือนคนจะเป็นลม
"พี่นัท หว้าอยากอ้วกค่ะ" ฉันกระซิบบอกพี่นัทอย่างแผ่วเบา เพราะแรงที่มีไม่หลงเหลืออยู่ในตัวเลยสักนิด
"เดี๋ยวพี่พาไปห้องน้ำ"
"ไม่ทันแล้วค่ะ "
"ฮะ"
"อุก อ้วก แค่กๆ " แล้วก็ตามมาอีกเป็นชุดโดยมีพี่นัทนั่งลูบหลังให้ ดีนะจุดที่นั่งอ้วกไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านไม่อย่างนั้นได้อายคูณสองเข้าไปอีก ส่วนเฮียน่ะเหรอฉันไม่ได้สนใจ ช่างแม่ง จะไปไหนก็ไป พอใจแล้วนี่ทำให้ฉันกลัวคงสะใจแล้ว ประกาศศักดิ์ดาทำให้คนเขารู้ว่าตัวเองน่ากลัวแค่ไหนข่มคนอื่นได้มากเพียงใด ไม่นึกถึงความรู้สึกของฉันเลยแม้แต่นิดเดียว การอ้วกครั้งนี้ทรมานมากทั้งเวียนหัวคลื่นไส้ แถมยังปวดท้องอีกต่างหาก
"เป็นไงดีขึ้นไหม" ฉันพยักหน้าให้พี่นัทเบาๆ หมดแรงแล้วจริงๆ
"ป่ะกลับบ้านพี่ไปส่ง"
"ค่ะ" พี่นัทประคองฉันลุก แต่ฉันไม่มีแรงพยุงร่างของตัวเองเลย
"พี่นัทหว้าไม่ไหว "
"มาเดี๋ยวพี่อุ้ม"
"ไม่เป็นไรค่ะ "
"ไอ้นัทปล่อยเดี๋ยวกูจัดการเอง" จะแกล้งอะไรอีก ฉันใช้สองมือจับแขนพี่นัทเอาไว้แน่น
"ไอ้ยุมึงทำเกินไป ทำไมต้องทำขนาดนี้วะ ลูกหว้าโตแล้วไม่ใช่เด็กๆมึงยังไม่เลิกบงการชีวิตน้องอีกเหรอวะ" พยามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ไม่อยากให้เฮียรู้ว่ากำลังอ่อนแอ สะใจหรือยังกับสิ่งที่ทำกับฉัน
"กูบอกให้ปล่อย เด็กกู มึงอย่ายุ่ง "
"แสบ กลับบ้าน " ว่าเฮียกำลังออกคำสั่ง ฉันเอาแต่ก้มหน้าไม่สบตา
"ไม่ " ฉันพยายามรวบรวมแรงที่มีพูดออกไป
"กลับบ้าน"
"คืนนี้แสบจะไปหาแม่ "
"เดี๋ยวเฮียพาไป" น้ำเสียงของเฮียอ่อนลงจากเมื่อกี้มาก
"พี่นัทพาหว้าไปหน่อยนะคะ "
"ได้สิ"
"แสบ กูบอกว่ากูจะพาไปไง"
"เฮียเลิกสั่งสักทีได้มั้ย แสบยอมเฮียทุกอย่างแต่เฮียไม่เคยฟังคำขอร้องของแสบบ้างเลย ที่แม่แสบต้องเป็นอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะพ่อขับรถเร็ว แสบเกลียดการขับรถเร็วเฮียก็รู้ แต่เฮียก็ยังทำ พ่อตาย แม่เป็นเจ้าหญิงนิทรา แล้วรู้อะไรมั้ยว่าวันนั้นมันเป็นวันเกิดของแสบ คิดว่าไงอะเฮีย สนุกมั้ย พ่อตายวันเกิดตัวเอง แม่เข้าห้องผ่าตัดออกมาแล้วไม่ฟื้น ในวันเกิดของตัวเอง ตลกมั้ยเฮีย " ฉันพูดออกไปทั้งน้ำตา หวังว่าจะทำให้เฮียรู้สึกอะไรได้บ้าง แต่เฮียก็ยังนิ่ง
"เฮียแม่ง ใจร้าย ใจร้ายที่สุด พี่นัทไปเถอะค่ะ หว้าอยากไปหาแม่ ป่านนี้คงรอให้หว้าอ่านหนังสือให้ฟังแย่แล้ว" ฉันเดินออกมาโดยมีพี่นัทประคองอยู่ข้างๆตลอด ส่วนเฮียก็เอาแต่เงียบไม่พูดอะไรออกมาสักคำ แม้แต่คำว่า ขอโทษ
------
- Writer
