ภรรยา[ไม่]ร้ายของนักแข่ง

ตอนที่19

การแข่งขัน Endurance [1] (เอ็นดูแร้นซ์) รอบนี้ดิเชร์ต้องใช้เวลาถึงหกชั่วโมงในการแข่งขันและสามารถเปลี่ยนผู้แข่งได้หนึ่งคน คนที่เข้าร่วมทีมกับดิเชร์ก็คือรอยส์ ซึ่งใช้รถ Mercedes-AMG และเป็นสปอนเซอร์สนับสนุนสำหรับการแข่งขันในสนามนี้

กลิ่นน้ำมันในโรงรถที่ถูกชโลมอะไหล่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ต่อให้ใส่แมสก์ปิดจมูกกลิ่นของมันก็ยังเหม็นตลบอบอวลอยู่ดี เหมือนอย่างที่ใบหน้าสวยของดรีมที่กำลังย่นจมูกเพราะกลิ่นน้ำมันพลางเอามือล้วงกระเป๋าหยิบแมสก์ปิดจมูกขึ้นมาใส่แต่ก็ยังยกมือขึ้นมาปิดบ้างเป็นครั้งคราว

"คนไหนนะ" ดวงตาคู่สวยมองเข้าไปยังโรงรถที่มีนักแข่งยืนหันหลังอยู่สองคนที่ใส่ชุดสีเดียวกัน โดยรอบตัวรถมีช่างของทีมช่วยกันตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนที่รถจะลงสนาม มือเล็กยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อซูมว่าคนไหนคือนักแข่งลีออง ตามที่ได้รายละเอียดมา เขาคนนั้นจะมีชื่อปักเอาไว้อยู่ที่ด้านหน้าเท่านั้น จุดเด่นอีกอย่างตลอดเวลาที่เขาอยู่ที่สนาม เขาจะไม่ถอดแมสก์กับแว่นตาดำเป็นอันขาด ถ้าไม่จำเป็น

"นั่นไง...ใส่แมสก์ใส่แว่นตาดำเหมือนอย่างเคย" เธอจำได้เมื่อครั้งที่เจอนักแข่งคนนี้ เขาก็ใส่แว่นตาดำพร้อมกับแมสก์ ที่ปิดหน้าจนมิดไม่เหลือให้เห็นผิวของใบหน้าแม้แต่นิดเดียวด้วยซ้ำ เหลือแต่ก็เพียงแว่นตาอันใหญ่ที่เห็นโดดเด่นที่สุดบนใบหน้านั้น

"ถอดแว่น ถอดแมสก์เร็วเข้าสิลีออง ขอแค่สามสี่รูปก็พอฉันจะได้กลับเสียที...หันมา...นั่นแหละ..." สายตาที่จดจ่อ น้ำเสียงที่พูดออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับเกรงว่าคนอื่นจะได้ยิน

ดรีมยืนอยู่ตรงด้านหน้าเอ็นดูแร้นซ์อาศัยช่วงจังหวะที่คนหยุดเดิน รีบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อเตรียมตัวรอถ่ายรูปลีอองตามที่เธอได้รับงานมา แต่ก็หยุดยืนได้แค่ช่วงไม่กี่นาที เธอก็ต้องรีบเดินออกไปพร้อมกับทีมงานคนอื่นๆที่เธอเดินติดมา

"เฮ้อ! ไม่ได้เลยยัยดรีม" เธอบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องโซนวีไอพีพาสตามที่ใบบัวได้หาบัตรเอาไว้ให้

"น่ารักจัง เป็นดาราหรือเปล่าเนี่ย...แต่จะว่าไปหน้าน้องเขา...ดูคล้ายๆกับใครสักคน...เหมือนใครกันนะ" ดรีมพูดกับตัวเองอีกครั้งเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่มีหน้าตาทั้งสวยและน่ารักในคนคนเดียว ไม่บอกก็รู้ว่าจมูกที่โด่ง ดวงตากลมโตสวยส่วนสูงที่เห็นก็น่าจะร้อยหกสิบกว่า ลูกครึ่งแน่นอน และเธอกำลังเดินตรงมาที่เก้าอี้ข้างๆ กับดรีม

"ขอนั่งด้วยคนนะคะ" น้ำเสียงหวานเอ่ยบอกดรีม ก่อนจะส่งยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร

"ค่ะ"

"พี่มาคนเดียวเหรอคะ"

"ใช่ค่ะ แล้วน้องมาด้วยกันหมดนี้เลยเหรอคะ" ดรีมถามพลางส่งยิ้มให้กับคนที่นั่งต่อๆกัน

"ค่ะ นี่เพื่อนๆของฟ้าเองค่ะ" ม่านฟ้าตอบออกไปแล้วยิ้มสดใสให้กับดรีม

"ชื่อน่ารักจัง พี่ชื่อดรีมนะคะ"

"ค่ะพี่ดรีม แล้วพี่มาเชียร์ใครเหรอคะ พี่ลีอองหรือว่าพี่รอยส์คะ" คำถามของม่านฟ้าทำเอาดรีมต้องรีบเอ่ยตอบกลับไป ถ้าจะบอกเชียร์อีกคนเธอยิ่งไม่รู้จักเข้าไปใหญ่ การที่ตอบว่ามาเชียร์ลีอองน่าจะดีที่สุด

"เอ่อ ลีอองค่ะ"

คำตอบที่ม่านฟ้าได้ยิน ทำเอาม่านฟ้ายิ้มจนแก้มแทบปริ ปลื้มใจกับพี่ชายของตนเอง เธอยิ้มให้อย่างรับรู้คำตอบก่อนจะหันกลับไปคุยกับเพื่อนๆต่อ

"ไม่อยากจะเชื่อ ว่าจะเจอพี่ที่นี่"

"..." ดรีมพรูลมหายใจออกมายาวๆ สายตามองตรงไปที่ตรงหน้าอย่างไม่สนใจเสียงของคนที่มาใหม่

"มาเชียร์...พี่ลีออง หรือว่านัดกับพี่เชร์เอาไว้คะ" พิ้งค์พลอยกระซิบเบาๆที่ข้างหูของดรีม เพราะเธอไม่อยากให้คนที่นั่งอีกฝั่งที่ใกล้กับดรีมได้ยิน

"เชร์เขาไปมหาลัยคงไม่ว่างมาดูแข่งรถที่สนามหรอก แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าฉันมาเชียร์ลีออง" ดรีมหันไปสบตากับพิ้งค์พลอยทำให้ดรีมปรายตามองที่ช่อดอกไม้ใหญ่ในมือก่อนจะหันกลับไปมองตรงหน้าเหมือนเดิม

คำตอบแผ่วเบาของดรีม ทำให้พิ้งค์พลอยรู้ได้ทันทีว่า ดรีมยังไม่รู้ว่าลีอองก็คือดิเชร์

"ก็แค่เดา คนที่มานั่งตรงนี้เขามาเชียร์พี่ลีอองกันทั้งนั้นแหละค่ะ" พิ้งค์พลอยตอบกลับก่อนจะมองข้ามดรีมไป แล้วหยุดมองอยู่ม่านฟ้า

"..." 'ตัวจริงสวย น่ารักกว่าในรูปอีก' พิ้งค์พลอยคิดขึ้นในใจ แล้วเลื่อนสายตามองไปที่หน้าพิทการาจ [2]

พื้นที่สำหรับทีมรถในสนามแข่ง ด้านในมีเพียงลีออง รอยส์ คลาวด์ ก้อนเมฆ มาร์โกและทีมงานที่เกี่ยวข้อง

"มองหาใครว่ะ ไอ้เชร์" ก้อนเมฆหรี่ตามองแล้วเอ่ยถามคนที่กำลังมองไปสแตนด์ฝั่งตรงกันข้าม

"ใครก็ได้" เสียงทุ้มตอบกลับโดยที่ไม่ได้หันมามองคนถาม

"มึงตอบแบบนี้ แสดงว่าสิ่งที่พวกกูสงสัย...เป็นจริงใช่ไหม" คลาวด์อดไม่ได้ที่อยากจะรู้ว่าเพื่อนของเขามีแฟนจริงๆ หรือว่าแค่มองสาวๆทั่วไป

"มึงมองไปใช่ว่าจะเห็นเสียหน่อย"

"จริง อย่างที่มาร์โกมันพูด"

"พามาแนะนำเลย พวกกูอยากรู้จัก"

"เดี๋ยวพามาแนะนำเองไม่ต้องห่วง รอกูบอกพี่เขาก่อนว่ากูเป็นใคร ครอบครัวทำธุรกิจอะไร พี่เขาจะยอมรับหรือเปล่ากูยังไม่รู้เลย"

"รีบๆเข้าล่ะ ผู้หญิงเดาใจยากจะตาย"

"แค่มึงหรือเปล่าที่เดาใจผู้หญิงไม่ออก"

"เออ! ยอมรับพอใจยัง งั้นกูไปห้องน้ำก่อนก็แล้วกัน"

"ส่วนพวกกู จะเข้าไปนั่งรอที่มอเตอร์โฮมก่อน รีบมาล่ะไม่ใช่ไปคั่วสาวในห้องน้ำ"

"เออ!! กูไม่ใช่มึงนะไอ้รอยส์" ประโยคตอบกลับของดิเชร์ทำเอารอยส์ถึงกับหลุดขำออกมา แล้วพากันไปนั่งรอในมอเตอร์โฮม

ทันทีที่แฟนคลับเห็นนักแข่งรถที่ตัวเองชื่นชอบก็พากันส่งเสียงกรี๊ดเรียกชื่อพอๆกัน กับเสียงกดชัตเตอร์ที่ดังสลับไปมากับเสียงกรี๊ด แววตากลมภายใต้แว่นดำเมื่อไม่เห็นคนที่เป้าหมาย ทำให้เธอลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากโซนวีไอพีพาสเพื่อเดินหาคนที่เป็นเป้าหมายสำหรับงานในวันนี้

"..." พิ้งค์พลอยมองตามดรีม เมื่อลับตาไปแล้วเธอถึงได้เดินออกไปดู

บริเวณหน้าห้องน้ำรวม ด้วยความเร่งรีบดิเชร์จึงไม่ได้เดินไปเข้าที่ห้องน้ำที่ด้านหลังพิทที่เป็นบริเวณแพดด็อก[3]

"พี่ลีอองคะ"

"...พลอย"

"หนูซื้อดอกไม้มาให้พี่ค่ะ" พิ้งค์พลอยใช้น้ำเสียงหวานเอ่ยทัก พร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้กับดิเชร์

"หนูจะนั่งดูพี่อยู่ที่โซนวีไอพีพาสนะคะ สู้ๆนะคะพี่ลีอองของหนู" หางตาของพิ้งค์พลอยเห็นเงาดำที่หลังตู้ทางเข้าห้องน้ำรวม และมันทำให้พิ้งค์พลอยคิดจะทำอะไรบางอย่าง

"ขอบใจมากนะ ความจริงไม่น่าเปลืองเงินซื้อดอกไม้มาให้พี่เลย" ดิเชร์พูดพลางยื่นมือไปรับไว้อย่างเกรงใจ

"ไม่ได้หรอกค่ะ สนามนี้สำคัญกับพี่ลีอองมากๆ เพราะเป็นการแข่งขัน Endurance ครั้งแรกของพี่...ถ้าอย่างงั้นหนูกลับไปนั่งที่ก่อนนะคะพี่ลีออง"

"ครับน้องพลอย" ดิเชร์ยิ้มตอบกลับด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน

"โอ๊ย!!" เสียงร้องของพิ้งค์พลอยด้วยความเจ็บที่ข้อเท้าพลิก กับเสียงของช่อดอกไม้ที่หล่นลงพื้น

พรึ่บ!

จังหวะที่พิ้งค์พลอยกลับหลังหันจะเดินออกไป รองเท้าส้นสูงเกิดพลิก จนทำให้พิ้งค์พลอยเกือบหงายหลังลงไปที่พื้นถ้าหากว่าไม่ได้สองมือใหญ่รับเอาไว้ได้ทันท่วงที

"เดินไหวไหม"

"หนู หนูคิดว่าคงเดินไม่ไหวค่ะ พี่ลีอองช่วยพยุงหนูเดินไปนั่งตรงนั่นได้ไหมคะ" พิ้งค์พลอยพยายามขยับเข้าใกล้แผ่นอกแน่น ดวงตาวับวาวเป็นประกายส่งให้กับดิเชร์ แต่ทว่าดิเชร์ก็ยังคงไม่สนใจ เขาพูดตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

"ทำไมพี่เจอเราทีไร ต้องเท้าพลิกตลอดเลย เป็นยังไงกัน"

"หนูไม่ได้แกล้งนะคะ มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆค่ะ"

"พี่ไม่ได้ว่าพลอยแกล้ง อย่าคิดมากสิ...มาเดี๋ยวพี่พยุง" เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มมีสีหน้าเสียใจกับสิ่งที่ตนพูด ดิเชร์จึงเปลี่ยนน้ำเสียงอ่อนลงปนขบขัน

สิ่งที่ดิเชร์ทำ มันกำลังทำให้พิ้งค์พลอยหัวใจเต้นแรงเธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใคร นอกจากคนคนนี้ ตั้งแต่ตอนแรกที่ได้เจอกันเมื่อสี่ปีก่อน

"ขอบคุณค่ะ"

สองแขนแกร่งช่วยพยุงพิ้งค์พลอยให้ลุกขึ้นยืนก่อนจะพาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ แขนของพลอยที่โอบอยู่ที่เอวหนามันยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่อยากถูกแย่ง ยิ่งเป็นคนนั้น คนที่กำลังแอบมองเธออยู่

"ค่อยๆนั่งนะ" แขนขาวค่อยๆปล่อยออกจากเอวหนา พาดผ่านศีรษะของดิเชร์จนทำให้โดนหมวกที่เกี่ยวแว่นดำเอาไว้หลุดออกจากศีรษะและใบหน้าทันที

"อุ้ย! หนูขอโทษค่ะพี่ลีออง เดี๋ยวหนูช่วย..." พิ้งค์พลอยรีบก้มเก็บหมวกและแว่นตาให้กับดิเชร์ ด้วยท่าทางที่เชื่องช้าจนกระทั่งคนที่ยืนแอบดูอยู่เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังของดิเชร์

"ทำไม!! นี่มันอะไรกัน...เชร์ ไม่สิ คุณนักแข่งลีออง" ดรีมจำทรงผมของดิเชร์ได้รวมไปถึงน้ำเสียงของเขายิ่งตอนที่พูดเสียงนุ่มละมุนอ่อนโยน มันทำให้เธอยิ่งแน่ใจ

"พี่ดรีม!"

ตุ่บ! ด้วยความตกใจทำให้ดิเชร์เอามือออกจากร่างเล็กทันที โดยที่พิ้งค์พลอยไม่ทันได้ตั้งตัว

"โอ๊ย! พี่ลีอองหนูเจ็บนะคะ"

"ลีออง? ดิเชร์? งั้นเหรอ" ดรีมหายใจเข้าลึกและเต็มปอด ก่อนจะค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างพยายามข่มกลั้นความรู้สึกที่อยากร้องไห้เอาไว้ สองเท้าเล็กหันกลับหลังพยายามจะเดินออกไปแต่ถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้เสียก่อน

"ปล่อย..." น้ำเสียงของดรีมที่เปลี่ยนไป มันยิ่งทำให้ดิเชร์รู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้ายราวกับโดนค้อนทุบซ้ำไปซ้ำมา

"พี่ดรีม ฟังผมก่อน ผมไม่ได้ตั้งใจหลอกพี่นะครับพี่ดรีม"

"พี่บอกให้ปล่อย...ฉันบอกให้ปล่อยไง!!!..." ดรีมรู้สึกราวกับหัวใจถูกบดขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี ทำไมมันเจ็บ เจ็บกว่าครั้งนั้น เจ็บจนแทบจะหายใจไม่ออก เปลือกตาบางปิดลงก่อนจะลืมตาขึ้นมามองคนตรงหน้าที่เรียกชื่อเธอ

"พี่ดรีม"

"สมใจนายแล้วใช่ไหม ได้ทุกอย่างจากฉันไปแล้วนี่ ถ้าอย่างงั้นช่วยกลับไปหาคนของคุณด้วยค่ะ"

"ไม่ใช่อย่างงั้นพี่ดรีม ผมกับพลอยเราไม่ได้เป็นอะไรกัน น้องเขาแค่..."

"พี่ลีอองคะ จะได้เวลาแข่งแล้วนะคะเดี๋ยวจะไม่ทัน" พิ้งค์พลอยยื่นมือไปจับที่แขนแกร่งอย่างถือวิสาสะ แต่เวลานี้คนที่ดิเชร์สนใจมากที่สุดก็คือคนที่กำลังจะร้องไห้ต่อหน้าเขา

"พี่ดรีมครับ" ดิเชร์ไม่ได้ฟังเสียงบอกของพิ้งค์พลอย เขาเลือกที่จะรั้งแขนของดรีมไว้ แล้วสบตาคนตรงหน้าที่ตอนนี้มีน้ำตาคลออยู่เต็มสองข้าง และกำลังจะไหลลงอาบสองข้างแก้ม