“ท่านอ๋องอย่าทำแบบนั้น อย่าเพิ่งเอานางไป” ยิปซีห้ามเสียงหลง
ต่อให้หญิงสาวคนนี้ร้ายกับเธอมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เห็นด้วยกับการฆ่าคนเพราะเรื่องแค่นี้ เธอเขย่าแขนชายหนุ่มแล้วอ้อนวอนขอ และห้ามองครักษ์ฉีที่ยื้อยุดร่างอวี่หมิ่งฟู่กับสาวใช้ของนาง
“ทำไมต้องฆ่ากันด้วยเจ้าคะ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ท่านอ๋องเห็นแก่ข้าเถิดนะ อย่าฆ่านางเลย ข้าก็ไม่ได้เจ็บมากมาย แค่ตกใจเท่านั้น นะหย่งหมิง ยิปซีขอร้อง ได้โปรด” เธอกอดเขาแน่นแล้วอ้อนวอนน้ำตานองหน้า ยอมเรียกชื่อเขาเพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอยอมเขาทุกอย่าง
“...ปล่อยนาง” อึดใจต่อมาเขาจึงยอมเอ่ยปากอย่างไม่ยินดีสักเท่าไหร่
แล้วเดินไปหยิบกระดาษกับพู่กันเขียนบางอย่างลงไปพร้อมประทับตรา
“เจ้ากับพี่ชายของเจ้าจงจำใส่สมองไว้ โทษที่ได้รับวันนี้ถือเป็นความปรานีที่สุดแล้ว นั่นเป็นเพราะท่านหญิงยิปซีขอร้องข้าไว้”
“ขอบคุณท่านอ๋อง” โค่วอี้กล่าวขอบคุณด้วยความดีใจ “ขอบคุณท่าน
