เสี่ยวหลันปลดผ้าม่านเตียง ที่ปักลายต้นบ๊วยกำลังผลิดอกออกผลไว้อย่างสวยงามลง
ทำอย่างกับโรงพยาบาล ยิปซีคิดในใจ
“ท่านหญิงหมดสติไปเกือบสามวัน คงรู้สึกไม่สบายตัวถึงอยากอาบน้ำ”
“หือ!! ข้าหมดสติไปสามวันเลยเหรอเสี่ยวหลัน” เธอเพิ่งนึกออกว่าตอนที่ตื่นมาก็ได้ยินพวกนางพูดแบบนี้ แต่มัวแต่งง ๆ งวย ๆ เลยลืมไปเลย
แล้วเพื่อนเธอยังรอเธออยู่มั้ยเนี่ย หรือว่ากลับกันไปหมดแล้ว
“เจ้าค่ะ เตรียมน้ำเสร็จแล้ว เชิญแม่นางตามบ่าวมาทางนี้เจ้าค่ะ”
ยิปซีเดินตามเสี่ยวหลันไปที่หลังฉากกั้นมุมหนึ่งของห้อง
“ข้าไปอาบน้ำที่ห้องอาบน้ำเองก็ได้ ไม่ต้องแบกน้ำมาให้ถึงในห้องแบบนี้ก็ได้” พูดกับเสี่ยวหลันด้วยความเกรงใจ
“ไม่ได้เจ้าค่ะ ท่านเป็นแขก เราต้องดูแลท่านให้ดีเหมือนดูแลท่านอ๋อง”
“เป็นง่อยกันพอดี แล้วข้าก็ไม่ใช่แขก ข้าคือผู้ประสบภัยที่ได้รับการช่วยเหลือ”
“แม่นางว่าอะไรเจ้าคะ” เสี่ยวหลันได้ยินหญิงสาวบ่นพึมพำ ๆ จึงถาม
