“สุขใจมากเลยนะท่านอ๋อง อาบน้ำแค่นี้อาบเองไม่ได้หรือไง!” เธอโกรธจนควันแทบจะออกหูอยู่แล้ว
เขาคลายหัวคิ้ว แล้วคลี่ยิ้มกับท่าทีดั่งแม่เสือของนาง
“แล้วทำไมเจ้าต้องต่อว่าข้าด้วยเล่า”
“ก็ข้าไม่ชอบนี่!” เธอยังใส่อารมณ์กับเขาไม่เลิก ตอบออกไปแบบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
“แล้วทำไมเจ้าต้องไม่ชอบด้วยเล่า” ได้ยินคำตอบของเธอหัวใจของเขาก็พองโต แต่ก็ยังถามต่ออย่างใจเย็น
“ก็ท่านบอกว่าชอบข้าไม่ใช่หรือ” นอกจากพูดแล้วเขายังขโมยหอมแก้มเธออีก
เขายิ้มกว้างขึ้น แล้วบอกกับตัวเองว่านางอาจหึงเขาจนลืมตัว ถึงได้โวยวายแบบนี้
“เปล่าเสียหน่อย ข้าไม่เคยบอกว่าชอบเจ้า..ข้าเคยแต่บอกว่ามีใจให้เจ้า นั่นก็หมายความว่าข้ารักเจ้าต่างหาก” เขาทิ้งระยะดูอาการของนาง ก่อนจะพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้านั้นเจื่อนไปเล็กน้อย
รักงั้นเหรอ เขารักเธองั้นเหรอ เธออึ้งสนิทเมื่อได้ยินคำบอกรักจากเขา แล้วพลันรู้สึกกระดากอายขึ้นมาทันที ร้อนวูบวาบไปทั่ว
