กุ้ยหย่งหมิงนั่งพูดคุยกับแขกที่มาเยือนถึงคฤหาสน์ ตอนที่เขากลับมาถึงพ่อบ้านก็รายงานว่าคุณชายอวี่กับคุณหนูหมิ่งฟู่มารอพบตั้งนานแล้ว แรกทีเดียวที่ได้ยินชื่อของชายหนุ่มเขานึกอยากจะตัดคอมันให้หลุดจากบ่า แต่ก็ทนทำเฉยไว้ เพราะมันได้รับบทเรียนจากนางไปแล้ว
“บ่าวบอกกับทั้งสองแล้วว่าอีกนานกว่าท่านอ๋องจะกลับ แต่พวกเขายืนยันว่าจะรอ บ่าวก็จนปัญญา”
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
เขานึกถึงตอนที่พ่อบ้านรายงาน ถ้ารู้อย่างนี้เขาคงใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นหลังคาแล้วกลับไปที่เรือนใหญ่ ปล่อยให้พี่น้องคู่นี้รอเก้อต่อไป
“ท่านอ๋อง ไม่ลองชิมอาหารกับขนมฝีมือฟู่ฟู่สักหน่อยหรือเจ้าคะ” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ใช้คำพูดแบบสนิทชิดเชื้อ หลบสายตาที่มองมาด้วยความเอียงอาย
“ข้าเป็นคนกินยาก อาหารผิดรสมือก็ทำให้ข้าบันดาลโทสะแล้ว”
คำปฏิเสธแบบไม่รักษาน้ำใจของเขา ทำให้หญิงสาวถึงกับวางสีหน้าไม่ถูก ทั้งอับอายทั้งเสียใจ
อวี่หย่วนเจี่
