“ยังไม่เมื่อยหรอกพี่ใหญ่” ฟู่ฟู่หรืออวี่หมิงฟู่ตอบพี่ชาย
“แล้วทำไมถึงหยุดเดินเล่า” อวี่หย่วนเจี่ยถามด้วยเสียงอ่อนโยนที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ข้าเจอหญิงงาม ก็เลยหยุดมองด้วยความสนใจ” นางรู้ว่าพี่ใหญ่นิยมชมชอบหญิงงามเป็นชีวิตจิตใจ ถ้าถูกตาต้องใจแล้วละก็รายไหนรายนั้นไม่อาจหนีพ้นไปได้ ต้องกลายเป็นนางบำเรอทั้งที่เต็มใจบ้างไม่เต็มใจบ้าง..
แล้วมีเหตุผลใดเล่า ที่นางจะไม่ยินดียัดเยียดหญิงงามคนนั้นให้พี่ชายตัวเอง
อวี่หย่วนเจี่ยนัยน์ตาเป็นประกาย “ไหนหรือหญิงงามของเจ้า ขอพี่ใหญ่ได้ยลโฉมสักนิดเถิด” แล้วมองตามสายตาของน้องสาว ทางนั้นมีหญิงสาวหลายคนกำลังเดินชมตลาด แต่ที่เด่นที่สุดมีเพียงนางเดียวเท่านั้น มองในระยะไกลขนาดนี้ยังทำให้เขาถึงกับแทบลืมหายใจ
สองเท้าของเขาเดินไปยังทิศทางนั้นทันทีเหมือนคนกำลังละเมอ
อวี่หมิ่งฟู่หันไปสบตากับสาวใช้คนสนิท ต่างก็ส่งยิ้มให้กันด้วยความยินดี ไม่ต้องกล่าวออกมาเป็นคำพู
