“เรากลับกันเถอะ ถ้าอยู่นานกว่านี้ข้ามือลั่นแน่ ๆ” หญิงสาวมองกราดไปที่ทุกคน คนไหนที่ว่าเธอเธอก็จะมองจ้องจนคนนั้นต้องหลบสายตา
“เป็นสตรีบ้านใดกันถึงพูดจาได้สามหาวนัก” แต่ก็ยังมีคนใจกล้าพูดขึ้น
“ไร้การศึกษาเช่นนี้คงไม่ใช่คุณหนูตระกูลสูงศักดิ์เป็นแน่” เสียงที่สองสอดขึ้น
“พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาวิจารณ์ท่านหญิงของข้า พวกเจ้ารู้ไหมว่าท่านหญิงของข้าเป็นใครมาจากไหน”
“พอเถอะหลัน ไม่ต้องพูดแล้ว” พุทธิญากระตุกแขนเสื้อสาวใช้ เธอไม่อยากให้พวกนางกล่าวถึงอ๋องกุ้ยหย่งหมิงให้เสื่อมเสียเพราะเธอ จึงพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ เพื่อระงับอารมณ์ให้เย็นลง
“แต่พวกมันว่าท่านนะเจ้าคะ” เสี่ยวซิงชักสีหน้าไม่พอใจ กวาดสายตาใส่พวกไม่รู้ที่ต่ำที่สูง
“ช่างเถอะ อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือเลย อาหัว พาพวกเราออกไปที” ความหมายของเธอก็คือให้ชายหนุ่มฝ่าวงล้อมนำหน้าออกไป
“ขอรับท่านหญิง พวกเจ้าหลีกทาง แยกย้ายกันได้แล้ว” เสี่ยวหัวบอ
