“ก็ดีเหมือนกัน กินเสร็จแล้วเราจะได้เดินทางออกนอกเมือง” คุณชายจำแลงรูปงามเห็นด้วย
“คุณชายจะไปที่ไหนขอรับ” มหาดเล็กมีท่าทีตกใจอย่างไม่ปิดบัง เมื่อได้ยินคำพูดของโอรสสวรรค์ เพราะตอนที่แอบเร้นกายออกมาจากวังหลวง เขารู้เพียงว่ามาดูความเป็นอยู่ของชาวบ้านเท่านั้น
“เถอะน่า..เจ้าตามรับใช้เราอย่างเดียวก็พอ เราสั่งอะไรเจ้าแค่ทำตาม” ฝ่ามือใหญ่แต่บอบบางคล้ายสตรี แปะลงบนบ่าของผู้ติดตามอย่างไม่ถือตัว เพราะตอนนี้เขาคือคุณชายรูปงามคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่คนที่มียศหนักศักดิ์ใหญ่อะไรทั้งสิ้น “มีร้านไหนแนะนำเป็นพิเศษหรือไม่อาสั่ว” เท้าทั้งสองหยุดเดินแล้วรอฟังคำตอบ
“คุณชายสะดุดตาร้านไหนเป็นพิเศษหรือไม่”
ไม่มีเสียงตอบกลับนอกจากสายตาที่สอดส่ายไปทั้งสองข้างทางอย่างพิจารณา
“วันนี้ข้าใจดี จะให้เจ้าเป็นคนตัดสินใจก็แล้วกัน” เขารู้ว่ามหาดเล็กสั่วขึ้นชื่อเรื่องลิ้นทอง จึงยอมให้แสดงความคิดเห็นเพราะคาดว่าต้องได้กินขอ
