โอ๊ยชีวิตหนอชีวิต แล้วเธอจะใช้ชีวิตต่ออย่างไรล่ะทีนี้
“พวกเราไม่อยากถูกทำโทษเจ้าค่ะ” เสี่ยวซิงคร่ำครวญเสียงสั่น
“ที่นี่นายบ่าวแบ่งแยกฐานะชัดเจน ผู้มีฐานะย่อมได้รับการยกย่องจากผู้ที่ต่ำต้อยกว่า” เสี่ยวหลันอธิบาย
“แต่ที่บ้านข้าสอนให้รู้จักให้เกียรติผู้อื่น คนจนคนรวยก็ต้องรู้จักให้เกียรติซึ่งกันและกัน.. แต่ระหว่างพวกเรา ถ้าเราไม่บอกให้คนอื่นรู้เขาก็ไม่รู้หรอก”
“แม่นางอย่าทำให้พวกเราลำบากใจเลยเจ้าค่ะ”
“ก็ได้ ข้าขอถามพวกเจ้าหน่อย ข้าอยากรู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไร เดือนอะไร ปีอะไร”
คำถามของเธอทำให้สาวใช้ทั้งสองมองเธอด้วยความแปลกใจ หลับไปแค่สามวันถึงกับจำวันเดือนปีไม่ได้เลยหรือ แล้วจึงหันไปมองหน้ากันเอง แต่เพราะตัวเองเป็นบ่าว เมื่อมีหน้าที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลสตรีนางนี้ ก็เท่ากับนางเป็นเจ้านายของตน เพราะฉะนั้นเมื่อเจ้านายถามก็ต้องตอบ
“วันที่สิบห้า เดือนเจ็ด ปีงูใหญ่เจ้าค่ะ”
คำตอบของเสี่ย
