หญิงสาวหันหลังให้เขาทันทีด้วยความเขินอาย ไม่คาดคิดว่าเขาจะยอมรับหน้าตาเฉยแบบนี้ ใช่..เธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกนั้นของเขา แต่เขาไม่จำเป็นต้องยอมรับออกมาก็ได้นี่
“บ้าที่สุด! จะพูดออกมาทำไม ไม่รู้จักอายบ้างหรือไง”
“ไม่อายเพราะข้ารักเจ้า มีความรู้สึกกับคนที่รักมันน่าอายตรงไหน ทีเจ้ายังรู้สึกเคลิ้มไปกับรสจูบของข้าเลย” เขาจงใจเย้าให้เธอได้อาย
“......”
“ยอมรับใช่ไหม ถึงเงียบแบบนี้”
“......”
“ยิปซี” ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะบ่าบอบบาง
“ฮะหา! อือ ยอมรับ” เธอไม่รู้หรอกว่าเขาถามอะไร แต่ก็ได้ยินผ่านหูแว่ว ๆ ว่ายอมรับ ด้วยความตกใจจึงโพล่งออกไป
“ฮา ๆ ๆ ฮา ๆ ๆ” กุ้ยอ๋องหัวเราะเสียงดังลั่นเป็นครั้งแรกในชีวิต “เจ้านี่นะ คงไม่ได้ฟังคำถามของข้าเลยสินะ ฮา ๆ ๆ” แล้วจึงเลื่อนแขนที่แตะบ่าเป็นโอบไว้หลวม ๆ แทน รั้งให้เดินเคียงคู่ไปกับเขา “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ถ้าเจ้าพูดอะไรที่ข้าฟังไม่ออก ข้าจะทำโทษเจ้าให้หนั
