พุทธิญามองแกงเลียงกับไข่ลูกเขยที่เธอตั้งใจทำให้คนรักกินแล้วก็อมยิ้ม ‘ป่านนี้เขาคงได้ลองชิมแล้ว’ เธอคิดแล้วตักแกงเลียงมาทานเล่น ตามด้วยไข่ลูกเขยอีกครึ่งลูก
“อิ่มแล้วหรือท่านหญิง” เสี่ยวหลันถามเมื่อเห็นนางวางช้อนแล้วดื่มน้ำ
“อือ เอาไปเก็บเถอะ”
“แต่ท่านหญิงแทบไม่ได้แตะอาหาร” เสี่ยวซิงแย้ง
“ข้าไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ เอาไปเก็บเถิด เสร็จแล้วเจ้าสองคนก็ไปพักผ่อนได้เลย ที่เหลือข้าจัดการเอง” จะให้เธอบอกหรือว่าที่กินไม่ลงเพราะไม่มีเขาอยู่ด้วย พวกนางได้แอบหัวเราะเยาะเอานะสิ
สาวใช้ทั้งสองทำตามคำสั่ง แต่เพิ่งเดินพ้นออกมาจากประตูไม่ถึงสิบก้าวก็ต้องหยุดเท้า
“ท่านอ๋อง” ทั้งสองรีบวางโต๊ะอาหารแล้วทำความเคารพ
เห็นอาหารบนโต๊ะแทบไม่พร่องหัวคิ้วจึงกระตุกเข้าหากัน
“ท่านหญิงกินข้าวแล้วหรือ”
“เรียนท่านอ๋อง ท่านหญิงแทบไม่ได้แตะอาหาร นางเพียงชิมน้ำแกงกับไข่เล็กน้อยเท่านั้นค่ะ” เสี่ยวหลันรายงาน นางรู้ดีว่าทำไ
