ตอนที่ 2
1169 Words
แค่คำว่าเขาเอาใจยากก็ทำให้เมยาวี ถึงกับต้องสูดลมหายใจเข้าปอดแบบลึก ๆ และพ่นมันออกมาพรืดเดียว พยายามไม่ให้ตัวเองเกร็งและประหม่าจนเกินไป
เธอเดินไปยังมุมที่ห่างไกลที่สุดของร้าน แสงไฟสลัว ๆ เกือบจะมืดมิด ณ ที่นั่น มีเพียงชายหนุ่มคนเดียวที่นั่งอยู่ราวกับประติมากรรมหินอ่อนที่ถูกวางทิ้งไว้ประดับร้านอย่างไรอย่างนั้น
เมื่อเธอเดินเข้าไปใกล้ หัวใจของเธอก็แทบหยุดเต้น
เขาคนนั้นที่เธอต้องไปบริการคือ กวินทร์!คนที่เธออาศัยอยู่ร่วมชายคาเดียวกันมานานนับเดือน แต่ แทบจะไม่พูดจากันเท่าไหร่
เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำที่ตัดกับผิวขาวของเขา ทว่า แสงไฟสลัวไม่สามารถบดบังความเย็นชาในแววตาของเขาได้ เขาไม่ได้มองเธอด้วยความใคร่ แต่เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรง
เมยาวีรู้สึกราวกับราวถูกผู้ปกครองจับได้คาหนังคาเขา ความอับอายพุ่งขึ้นมาจนใบหน้าร้อนผ่าว
"พี่... พี่กวินทร์..." เธอเสียงเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงสั่นพร่ามือไม้เย็นเชียบ
กวินทร์ไม่พูดอะไร เขาไม่ได้สั่งเครื่องดื่ม ไม่แม้แต่ขยับตัว นอกจากใช้สายตาคมกริบคู่นั้นจ้องมองมาที่ชุดน้อยชิ้นและใบหน้าซีดเผือดของเมย์อย่างประเมินผล
เขาเก็บโทรศัพท์มือถือลงในกระเป๋ากางเกงก่อนลุกขึ้นยืนช้า ๆ และออกคำสั่งสุดท้ายด้วยน้ำเสียงขรึมจัด
"เลิกงานแล้วมาเจอฉันที่รถ"
เมยาวียืนตัวแข็งทื่อ กระทั่งเขาเดินออกไปแล้วเธอยังยืนอยู่ที่เดิม เธอไม่เคยคิดเลยว่าโลกมันจะกลมขนาดนี้ และไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างกวินทร์จะมาเที่ยวที่แบบนี้มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยสักนิด เพราะวัน ๆ เขามัวแต่ยุ่งอยู่กับธุรกิจฟิตเนสครบวงจรที่เปิดไว้หลายสาขาทั้งในกรุงเทพฯและต่างจังหวัด
หลังเลิกงานเมยาวีมาหาเขาที่รถตามคำสั่ง เธอนั่งตัวแข็งทื่ออยู่ในรถยุโรปคันหรู กลิ่นหอมเย็น ๆ สะอาด ๆ ของกวินทร์ แตกต่างจากกลิ่นควันบุหรี่และแอลกอฮอล์อย่างสิ้นเชิง มันทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองสกปรกและต่ำต้อยอย่างไรไม่รู้
"ไม่ต้องอธิบาย"
กวินทร์เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
"ฉันไม่สนใจเรื่องความจำเป็นของเธอ แต่ฉันอยากจะบอกเธอว่า เธอไม่ควรมาทำงานในที่แบบนี้”
เขาจอดรถในที่ลับตาคนแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเธอ แสงไฟจากเสาไฟฟ้าส่องกระทบใบหน้าหล่อคมคายของเขา ทำให้ความเคร่งขรึมของผู้ชายอายุสามสิบดูขรึมมากกว่าอายุจริงไปอีกหลายเท่า เมยาวีใจสั่นพร่า
“เมย์ทำงานสุจริตและเมย์จะไม่หยุดทำงานค่ะ เมย์ต้องการเงิน”
กวินทร์มองใบหน้าที่เต็มไปด้วยอารมณ์ของเธออย่างเฉยชา ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียด
"งานสุจริตที่ว่าคืองานขายตัวให้ผู้ชายในร้านเหล้า!งั้นเหรอ"
“พี่กวินทร์คะ นี่มันร่างกายของเมย์ เมย์ต้องการใช้เงิน เมย์ไม่อยากรบกวนพี่พีท”
กวินทร์หัวเราะหยันออกมา เขามองเธอราวกับว่าจะกินเลือดเนื้อ ก่อนจะถอนหายใจยาวออกมาอย่างอดทน
“นั่นมันคือข้ออ้าง จริง ๆ แล้วเธอคงชอบอะไรแบบนี้สินะ เข้ามาไม่ทันไรก็หลงแสงสีแล้วเหรอ? หรือว่าใจแตกมานานแล้ว”
“พี่กวินทร์กำลังดูถูกเมย์อยู่นะคะ”
“แล้วใครบอกฉันดูผิด เท่าไหร่ล่ะ เงินที่เธอต้องการ...ฉันจะจ่ายให้?”
เขาถามออกมาตรง ๆ ใบหน้าสวยของเธอเชิดขึ้น มองเขาด้วยสายตาเจ็บช้ำที่ถูกดูแคลน เธอจึงอยากจะพยศใส่เขาขึ้นมาบ้าง ในข้อหาที่เขาตัดสินเธอไปก่อนโดยไม่ถามไถ่
“แสนนึง!”
กวินทร์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย นี่คือตัวเลขที่สูงเกินกว่าราคาค่าตัวทั่วไปหลายเท่า แต่สำหรับเขามันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของรายได้ทั้งหมด
“แสนนึง สำหรับค่าตัวของเธอใช่มั้ย”
“ค่ะ ค่าตัวของเมย์ ถ้าหากพี่กวินทร์จะซื้อก็ต้องจ่ายแพงหน่อย”
เมยาวียิ้มหยันใส่เขาบ้าง ก็ในเมื่อเขาเข้าใจเธอผิด เธอก็จะเป็นอย่างที่เขาอยากให้เป็น
กวินทร์มองใบหน้าของหญิงสาว สำหรับเขามันดูเย้ายวนอย่างหนัก ความรู้สึกนี้มันกำลังทำให้เขาหงุดหงิดที่ถูกท้าทาย
กวินทร์พยักหน้าตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิดให้นานกว่านี้
"ตกลง... ฉันจะจ่าย"
เมย์เห็นเขากดหน้าจออย่างรวดเร็ว และในเสี้ยววินาที...
ตึ่ง!
เสียงแจ้งเตือนสั้น ๆ ดังมาจากกระเป๋าสะพายใบเก่าของเมยาวี เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทันที หน้าจอแสดงตัวเลขที่ทำเอาเธอเบิกตาโพลงด้วยความตกตะลึง
ยอดเงินเข้าบัญชีหนึ่งแสนบาท
เธอไม่คิดว่าเขาจะซื้อเธอจริง ๆ ตามคำพูดประชดประชันที่เธอเพิ่งเอ่ยออกไปก่อนหน้านี้
"พี่กวินทร์!" เสียงของเมยาวีดังขึ้นด้วยความรู้สึกตกใจ กวินทร์มองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยอารมณ์เฉยชา
"นี่คือค่าตัวที่ฉันจ่ายล่วงหน้า" กวินทร์พูดเสียงราบเรียบ การกระทำของเขาในตอนนี้ทำให้เมยาวีรู้สึกว่ากำลังถูกพันธนาการอย่างสมบูรณ์
"ฉันจ่ายเธอแล้ว หวังว่าเธอคงไม่เอาตัวเธอที่ฉันจ่ายแล้วไปขายต่อให้คนอื่นอีก”
เขาเอื้อมมือมาบีบปลายคางของเมย์เบา ๆ เป็นการสัมผัสที่ไม่ได้แสดงความรัก
ก็ใช่! เขาจะรักผู้หญิงที่เห็นเงินสำคัญกว่าศักดิ์ศรีได้อย่างไร แต่จะให้เอาเงินคืนเขาไปแล้วเก็บศักดิ์ศรีไว้ตอนนี้คงไม่ได้ เพราะค่าเทอมรอเธออยู่ เธอผ่อนทางมหาวิทยาลัยมาสองเดือนแล้ว
"ส่วนจะใช้สิทธิ์วันไหนฉันจะเป็นคนบอกเธอเอง”
เมยาวีพูดอะไรไม่อออก เงินมันไม่สามารถทำให้เธอตอบโต้อะไรได้ เธอรู้สึกเหมือนกำลังจมดิ่งลงสู่กับดักที่เธอขุดขึ้นมาเอง แต่เธอก็จำต้องยอมรับเพราะเงินจำนวนนี้มันจะทำให้เธอสามารถเรียนต่อได้
"ตกลงค่ะ แต่อย่าลืมมาใช้สิทธิ์ของพี่ล่ะกันเพราะเมย์ไม่อยากติดหนี้ใครนาน"
“ดี”
กวินทร์ตอบสั้น ๆ รอยยิ้มเย็นปรากฏบนมุมปาก เป็นรอยยิ้มของผู้ชนะ เขารู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ดีหากเพื่อนสนิทของเขารู้เข้า แต่กระนั้นจะให้ทำอย่างไร ถ้าเขาไม่ซื้อเธอ เมยาวีก็เอาตัวเองไปขายคนอื่นอยู่ดี ซึ่ง เขาคงยอมไม่ได้เพราะพีทฝากน้องสาวไว้กับเขาอย่างดิบดี กวินทร์ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะออกรถโดยไม่หันมามองเธออีกเลย
- Writer
