เด็กเลี้ยงกวินทร์

ตอนที่14

ร่างสูงยืนเท้าแขนพิงกรอบประตูไว้ เขากำลังใช้ดวงตาสำรวจร่างของเธออย่างช้า ๆ ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า

"มีความสุขมากเลยสินะ ที่ได้คุยกับไอ้ธวัฒน์"

กวินทร์เอ่ยเสียงต่ำ น้ำเสียงเย็นจัดราวกับน้ำแข็ง

"เมย์... เมย์ไม่ได้ตั้งใจค่ะ"

เมยาวีพยายามแก้ตัว เธอใช้มือข้างหนึ่งจับผ้าขนหนูไว้แน่น ถามว่ากลัวเขามั้ย ใจจริงก็ไม่! เพราะไม่ได้ทำอะไรผิด

"ไม่ได้ตั้งใจ หรือตั้งใจท้าทายพี่กันแน่?" กวินทร์สวนกลับทันควัน เขาก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว ความกดดันในห้องเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล

"เมย์แค่... เหงา"

เมยาวีตัดสินใจสารภาพออกมาด้วยความรู้สึกที่น้อยใจ

"พี่ไม่ส่งข้อความหาเมย์เลย เมย์แค่... อยากคุยกับคนอื่นบ้าง"

คำอธิบายของเธอเหมือนกำลังเพิ่มเชื้อเพลิงแห่งความหึงหวงให้ลุกโชนมากขึ้น

"เหรอ?"

กวินทร์แค่นหัวเราะ ก่อนจะจับข้อมือของเธอไว้แน่น แล้วดึงร่างที่เปียกชื้นของเธอเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว

"เหงามาก..ใช่มั้ย"

ผ้าขนหนูที่พันรอบร่างเมยาวีหลุดลงสู่พื้นอย่างง่ายดาย ร่างกายยังเปียกชื้นของเธอแนบชิดกับเสื้อผ้าของกวินทร์ทันที

“เมย์..”

กวินทร์ไม่ปล่อยให้เมยาวีได้พูดอะไรอีก เขาประกบริมฝีปากลงมาอย่างดุดัน จูบลงโทษ และประกาศว่าเธอเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

"พี่บอกแล้วใช่ไหม... ว่าถ้าดื้อ ต้องรับบทลงโทษยังไง"

เขาจับเธอหันให้มือเรียวค้ำยันลงบนโซฟาตัวยาวที่ตั้งอยู่ในห้องแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความตกใจของหญิงสาว เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะโดนลงโทษได้ทุกที่

เมยาวีรู้สึกถึงความแข็งขึงที่ถูอยู่ด้านหลัง เมื่อกวินทร์ยืนประชิดตัว ความรู้สึกหวามไหวปะปนกับความตื่นเต้นที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน นี่มันบทลงโทษหรือได้เรียนรู้อะไรใหม่ ๆกันแน่

ในขณะที่แก่นกายร้อนผ่าวที่แข็งขึงกดแนบกับบั้นท้ายของเธอ เขาก็ปลดตะขอกางเกงออก ด้วยมือเดียวอย่างรวดเร็วและใจร้อน

"พี่กวินทร์! นี่มันห้องแต่งตัวนะคะ..." เมยาวีพยายามร้องทักท้วงออกมาเสียงแผ่ว แม้รู้ดีว่าคำพูดของเธอนั้นไม่มีน้ำหนักใด ๆ ในตอนนี้

"ต้องสนด้วยเหรอว่าที่ไหน?..." กวินทร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่หิวกระหาย ในวินาทีนี้ อำนาจการตัดสินใจทั้งหมดเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

ในขณะที่กางเกงถูกถอดลงสู่พื้น มืออีกข้างของเขาก็ขย้ำสองเต้าของเธอไว้ จากด้านหลังอย่างเร่งเร้าและเอาแต่ใจ

สัมผัสที่กระตุ้นความรู้สึกอย่างรุนแรง ทำให้เมยาวีไม่สามารถควบคุมเสียงครวญครางของตัวเองไว้ได้อีกต่อไป

“ซี๊ด ยะ อย่าค่ะ”

เสียงหวานนั้นหลุดลอดออกมาอย่างแผ่วเบาด้วยความหวามไหว แต่สัญชาตญาณสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่ทำให้เธอพยายามต่อต้าน

“อย่าจริงเหรอ”

เขาโน้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหูของเธออย่างแผ่วเบา ริมฝีปากของเขาเม้มที่ใบหูเล็ก อย่างแผ่วเบาสลับกับการพ่นลมหายใจร้อนผ่าวลงไป ยิ่งเพิ่มแรงกระเส่ามากขึ้น จนเมยาวีต้องบิดกายเข้าหาเขาอย่างไม่รู้ตัว เธอหมดสิ้นแล้วซึ่งความดื้อรั้น มีเพียงความต้องการที่เท่านั้นที่หลงเหลืออยู่

เขาจับสะโพกของหล่อนไว้มั่นด้วยมือที่แข็งแรง เป็นการยึดเหนี่ยวและควบคุม ก่อนที่แก่นกายร้อนผ่าวที่แข็งขึงจะถูกจัดวางอย่างเหมาะเจาะ

กวินทร์ค่อยแทรกแก่นกายเข้าไปอย่างช้า ๆ และอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ความคับแน่นของช่องทางทำให้เขาต้องกัดฟันข่มอารมณ์ไว้ เขาต้องการให้เธอรับรู้ถึงการเป็นเจ้าของนี้อย่างลึกซึ้งและละเมียดละไมที่สุด

แม้ร่างกายพร้อมรับเป็นอย่างดี แต่การแทรกซึมที่ลึกและขนาดที่ใหญ่เกินไปของเขาทำให้เมยาวีรู้สึกถึงความแน่นจุก

"อุ๊บ มันจุกค่ะ..." เมยาวีพยายามร้องออกมาด้วยเสียงที่อู้อี้ ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความสุขสมปนทรมาน

กวินทร์โน้มตัวลงกอดเธอจากด้านหลังไว้แน่น เขาไม่ตอบด้วยคำพูด แต่ตอบกลับด้วยการกระทำที่เป็นจังหวะเร่าร้อน หนักหน่วงและสม่ำเสมอ เป็นการยืนยันว่าเขาเอาจริงเขากำลังลงโทษเธอจริง ๆ

ความบีบรัดภายในช่องทางรักที่คับแน่นนั้น ทำให้เขายิ่งเร่งจังหวะ ให้รุนแรงขึ้นอย่างไม่อาจยับยั้งได้ ยิ่งทำให้เสียงครางของหญิงสาวดังมากขึ้น เสียงหวานนั้นระบายความต้องการที่รุนแรงออกมาอย่างไม่ปิดบัง

ความเร่าร้อนดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง กวินทร์เปลี่ยนท่าใหม่ อย่างรวดเร็วในขณะที่จุดเชื่อมโยงไม่ได้ขาดจากกัน เขายกร่างหญิงสาวขึ้นมาบนร่าง เมยาวีโอบกอดเขาไว้แน่น ท่าใหม่นี้ลึกล้ำจนทำเอาเมยาวีแทบกรี๊ด

กวินทร์มองใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ ก่อนจะก้มลงกระซิบเสียงพร่าด้วยรอยยิ้มเย็นที่มุมปาก

"บอกแล้วไง นี่คือบทลงโทษที่รุนแรงกว่าเดิม"

เมยาวีถูกตรึงอยู่บนร่างเขาในท่าทางที่เร้าอารมณ์ที่สุด เธอรับรู้แล้วว่าเขาต้องการอะไร และเธอรู้ว่าเธอพ่ายแพ้ให้กับความปรารถนาที่เขามอบให้อย่างสมบูรณ์

“เมย์..ขะ..ขอโทษค่ะ”

เมยาวีขอโทษเสียงสั่นพร่าไปตามจังหวะรักที่เขาเป็นผู้กำหนด เธอไม่ได้ขอโทษเพียงเพราะสำนึกผิดที่ไปคุยกับธนวัฒน์ แต่ขอโทษที่ใจเธออ่อนแอและโหยหาการถูกลงโทษที่เร่าร้อนเช่นนี้

"บอกฉัน...บอกฉันว่าจะไม่ทำแบบนี้กับคนอื่น.."

ตั่บ ๆ ๆ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อ จังหวะนี้รุนแรงและเร่าร้อน เหมือนบังคับให้เธอพูดอย่างเอาแต่ใจ เมยาวีรู้ดีว่าเขาจะไม่หยุดจนกว่าเขาจะได้ในสิ่งที่ต้องการ

ความสุขสมที่ใกล้จะถึงขีดสุดทำให้เธอไม่เหลือเรี่ยวแรงใด ๆ ที่จะต่อต้านได้อีกแล้ว เธอสบตาเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา ก่อนจะเอ่ยคำสารภาพออกมาอย่างไม่มีเงื่อนไข:

"ค่ะ เมย์ ยะ... ยอมแล้วค่ะ.."

เสียงหวานขาดห้วงไปพร้อมกับจังหวะสุดท้ายที่รุนแรงและสั่นสะท้าน ความสุขสมแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของห้องแต่งตัวที่เต็มไปด้วยไอน้ำและกลิ่นหอมอ่อนๆ กวินทร์ยังคงอยู่ในท่าทางที่โอบกอดเมยาวีไว้แน่น

เขาซบใบหน้าลงกับลาดไหล่ที่ชื้นเหงื่อของเธอ สูดลมหายใจเข้าลึกอย่างอ่อนเพลียและความอิ่มเอมใจ ความโกรธเกรี้ยวทั้งหมดได้ถูกระบายออกไปจนหมดสิ้น

กวินทร์คลายการเชื่อมต่อออกอย่างช้าๆ ชายหนุ่มกอดเธอแน่น พลางเชยคางเธอขึ้นมามองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยเหงื่อและร่องรอยของการร้องไห้ เขาจูบซับที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน เป็นการแสดงความรับผิดชอบต่อการกระทำเมื่อครู่ ซึ่งหาได้ยากยิ่งจากผู้ชายที่ปากแข็งและเย็นชาอย่างเขา

เขาไม่ปล่อยให้ร่างเล็กต้องยืนอย่างอ่อนแรงอีกต่อไป ก่อนอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนด้วยความอ่อนเพลียและทะนุถนอม

กวินทร์วางเมยาวีลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา จัดท่านอนให้เธออย่างสบายที่สุด ก่อนจะดึงผ้าห่มมาคลุมกายให้ และเขาก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ โอบกอดเธอไว้แน่นเป็นอ้อมกอดที่ปลอบโยน

เมยาวีซบหน้าเข้ากับแผงอกของเขาอย่างออดอ้อน เธอรับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนที่แท้จริงที่เขาพยายามซ่อนไว้ภายใต้ความเย็นชา และนั่นทำให้เธอรู้สึกว่าความสัมพันธ์ที่คลุมเครือนี้ คุ้มค่าแก่การแลกมาแค่ไหน

ทั้งสองหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยกัน แค่นี้ก็มีความสุขแล้วสำหรับเด็กสาวที่แสนจะธรรมดาเช่นเธอ เธอจะทำให้เขารักให้ได้ วันนี้ไม่รัก พรุ่งนี้ใช่ว่าจะไม่รัก