เด็กเลี้ยงกวินทร์

ตอนที่15

แสงแดดอ่อน ๆยามเช้ากระทบม่านตาทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เพราะวันนี้ไม่มีเรียนทำให้เธอไม่ต้องสะดุ้งตื่นอย่างตกใจนาฬิกาอย่างเช่นทุกวัน

เธอขยับกายเล็กน้อย ความระบมที่ยังคงอยู่ตอกย้ำถึงความเร่าร้อนของค่ำคืนที่ผ่านมา

“พี่กวินทร์ เมื่อคืนเรานอนที่นี่เหรอคะ?”

เงียบ...ไม่มีเสียงตอบกลับในห้องนอนอันกว้างขวาง เมยาวีกวาดมือไปควานหาร่างของเขาบนเตียงก็ต้องพบกับความว่างเปล่า

ความรู้สึกน้อยใจเข้าเกาะกุมหัวใจอีกครั้ง

เขาไปไหนโดยไม่บอกเลยงั้นหรือ?

ความอบอุ่นที่เธอได้รับเมื่อคืนได้หายไปหมดเพียงเพราะตื่นมาไม่เจอเขา

ขณะที่นั่งเถียงกับความรู้สึกทั้งด้านดีด้านลบ สายตาของเธอเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ๆ วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงด้วยลายมือหวัดๆ

'พี่ออกไปพบเพื่อน ตื่นแล้วก็อาบน้ำ เดี๋ยวไปรับ'

เมยาวีหยิบกระดาษโน้ตขึ้นมาอ่านช้ำ ๆ ความน้อยใจเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็นั่งรอกวินทร์โดยการเปิดดูคลิปในโทรศัพท์ไปเรื่อยเพื่อฆ่าเวลาในการรอ มีแจ้งเตือนข้อความเข้าจากแอปพลิเคชันสีเขียว เมยาวีขมวดคิ้วอย่างสงสัยเล็กน้อยก่อนเปิดอ่าน

น้ำขิง เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยที่ยังคงไม่ชอบหน้ากันเนื่องจากความอิจฉา ได้ส่งข้อความที่เป็นรูปภาพเข้ามาด้วยความเยาะหยันตามสไตล์ของนาง

น้ำขิง: "เป็นไงบ้างยะ สบายดีไหมในกรงทอง? รีบตักตวงให้เยอะ ๆ นะ เพราะเหลือเวลาอีกไม่นาน ของเล่นอย่างแกก็จะโดนเขี่ยทิ้งแล้ว"

น้ำขิง: เขาไม่ใช่มีแกคนเดียว ดูเอาเองละกัน!"

พร้อมกับข้อความนั้นคือรูปถ่ายสามสี่ใบที่ถูกแอบถ่ายอย่างตั้งใจ ภาพที่กวินทร์กำลังนั่งอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งในร้านกาแฟหรูชื่อดัง ผู้หญิงคนนั้น สวยหรูดูแพง ทั้งอายุและภาพลักษณ์แล้วดูเหมาะสมกับเขามาก

อีกภาพคือภาพที่นั่งใกล้กันแบบชิดมากมือของหล่อนคนนั้นกำลังแตะที่แขนของพี่กวินทร์ ขณะที่เขาก้มลงฟังเธอพูดอย่างตั้งใจ แม้ใบหน้าของกวินทร์จะดูเคร่งเครียด แต่ก็เป็นความเครียดที่เหมือนกำลังให้ความสนใจกับเรื่องที่เธอพูดอย่างจริงจัง

ภาพสุดท้ายคือภาพกวินทร์ที่กำลังเดินนำผู้หญิงคนนั้นออกไปจากร้าน ด้วยท่าทางที่ดูสุภาพและให้ความสำคัญ อย่างที่ไม่เคยแสดงออกกับเมยาวีในที่สาธารณะเลย

น้ำขิง: คนนี้คือตัวจริง แกน่ะแค่เมียเก็บ

เมยาวี: เลิกเสือกเรื่องคนอื่น!

เมยาวีตอบกลับไปสั้น ๆ แค่นั้น เธอไม่รู้ว่าภาพเหล่านั้นคืออะไรกันแน่ แม้จะเจ็บปวดและรู้สึกหึงหวงแค่ไหน เธอก็ยังไม่รีบตัดสิน ถ้าเขาจะมีตัวจริงสักสิบยี่สิบคนมันก็สิทธิ์ของเขา เธอเองก็เช่นกัน เธอจะมีคนเลี้ยงสักสิบคนมันก็สิทธิ์ของเธอ ในเมื่อเธอยังไม่ได้จดทะเบียนสมรส ทำไมต้องสนใจเขาแค่คนเดียวด้วย

น้ำขิง:อีเมย์! ฉันจะคอยดูน้ำหน้าอย่างแก ว่าจะน้ำตาเช็ดหัวเข่าวันไหน

เมยาวี: ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาหัวตัวเองก่อนมั้ย สภาพที่ค่อยนั่งสอดส่องเรื่องของคนอื่นไปวัน ๆมันได้อะไร อยากได้เขาบ้างแต่เขาไม่เอาล่ะสิ อีน้ำขิง!

เมยาวีกดบล็อกตัดทีอย่างรำคาญธอไม่ต้องการเสียเวลาหรือพลังงานไปกับความอิจฉาริษยาของใครอีกต่อไปแล้ว

เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดังขึ้นอีกครั้ง!

‘รออยู่ออกมาได้เลย’

เมยาวีเดินออกจากฟิตเนสครบวงจรของเขา ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยถูกสิ!ถึงจะปากเก่ง ทำตัวให้เข้มแข็งแค่ไหนคิดเหรอว่าเมยาวีไม่รู้สึกอะไรจริง ๆเธอแค่ไม่อยากโวยวายแค่นั้น!

กวินทร์ยืนพิงประตูรถรออยู่แล้ว ดวงตาคมกริบของเขามองสำรวจเมยาวีที่แต่งตัวจัดจ้านกว่าปกติ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากทักใด ๆ

วันนี้เมยาวีไม่ได้เดินตรงไปที่รถ เธอไม่แคร์เขา เธอเดินไปที่ริมฟุตบาทและโบกแท็กซี่คันหนึ่งที่เพิ่งแล่นผ่านมาอย่างฉับพลัน

กวินทร์ถึงกับขมวดคิ้ว เขาเดินตามไปอย่างรวดเร็วด้วยความไม่พอใจ

"จะไปไหน?"

"ไปช้อปปิ้ง" เมยาวีตอบสั้นๆ โดยไม่หันมาสบตา

"วันนี้ไม่มีเรียนค่ะ"

"ขึ้นรถ!พี่จะพาไป” กวินทร์ออกคำสั่งเสียงเข้ม

"ไม่เป็นไรค่ะ" เมยาวีปฏิเสธเสียงแข็งเล็กน้อย แต่ใบหน้าเผยยิ้มบางๆคล้ายประชดประชัน

"เมย์ไม่อยากรบกวนเวลาอันมีค่าของพี่กวินทร์ค่ะ พี่ไปทำงานเถอะค่ะ”

กวินทร์รู้สึกถึงความผิดปกติในท่าทีของเมยาวี ความเย็นชาใส่เขาที่เธอแสดงออกมานั้นเกินกว่าแค่การดื้อรั้นธรรมดา เขาเปิดประตูรถแท็กซี่ที่จอดอยู่ทันที ก่อนจะจับแขนเมยาวีไว้แน่น

"เมยาวี! เธอคิดจะทำอะไร!?"

เมยาวีหันมาสบตาเขาอย่างท้าทาย แววตาของเมินเฉยใส่เขาและไม่มีทีท่าว่าจะยอมง่าย ๆ

"เมย์คิดจะใช้เงินค่ะ เงินและบัตรเครดิตที่พี่ให้เมย์มา"

ในที่สุด กวินทร์ก็ต้องยอมจำนนต่อความดื้อรั้น เขาถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะขึ้นรถของเขาแล้วขับตามรถแท็กซี่ของเมยาวีไปอย่างเงียบ ๆ

เมยาวีเดินทางไปถึงห้างสรรพสินค้าที่หรูหราที่สุดในเมือง เธอเดินเข้าออกร้านแบรนด์เนมอย่างไม่ลังเล ชอบจริงในชีวิตมันไม่เที่ยง เธอไม่อยากเสียเวลา เธอซื้อกระเป๋า เสื้อผ้า รองเท้า และเครื่องประดับราคาสูงโดยไม่ได้แม้แต่จะลองใส่

ในหัวมีแต่คำนี้ผุดขึ้นมาซ้ำๆ

เขาจะไปมีใครก็เชิญ!

พอนึกถึงภาพของเขากับคนอื่นก็เอามาลงที่บัตรเครดิตให้มันจบ ๆ

กวินทร์ได้แต่มองเมยาวีผ่านกระจกใสของร้านกาแฟที่เขาเลือกนั่งอยู่ตรงข้าม

นที:บัตรเครดิตถูกคุณเมย์รูดไปเป็นล้านแล้วนะครับบอส

นทีผู้ช่วยของเขาส่งข้อความเข้ามารายงาน

กวินทร์: ปล่อยให้บ้าให้พอ ไม่ต้องระงับบัตร เธออยากใช้เท่าไหร่ก็ปล่อยไป

ความบ้าในการใช้จ่ายผิดปกติของเมยาวี ทำให้เขารับรู้ได้ในทันทีว่าเธอกำลังโกรธเขาอยู่ เธอกำลังเรียกร้องความสนใจ แต่กวินทร์ไม่บ้าไปเอาใจเขาไม่ใช่คนแบบนั้นเขาไม่เคยง้อผู้หญิงคนไหนที่ทำตัวไร้เหตุผลกับเขา

กวินทร์จะกลับไปทำงานก็ไม่ได้ เขาเลือกที่จะเฝ้าดูและตามเธอในระยะห่าง ๆอย่างห่วง ๆ

“อยากใช้เงินมากก็ใช้ไป”

เขายิ้มมุมปากอย่างไม่แยแส วันนี้เขาเสียเงินไปกับผู้หญิงสองคนหลายล้านบาทในรอบหลายปี แต่ก็ช่างเถอะ!กวินทร์คนนี้แม้ได้มาจากบ้านรวย ไม่ได้มาจากลูกของทายาทคนดัง เป็นเพียงเด็กกำพร้าที่เติบโตมากับลำแข้งของตัวเอง เงินหมดก็หาใหม่ได้ไม่ยากสำหรับเขา และเงินแค่นี้ก็เล็กน้อยมากสำหรับคนที่ทำงานสร้างตัวเองมาสิบกว่าปี

เสียเงินไม่ว่า เสียหน้าไม่ได้ ยิ่งเมียเด็กที่อายุน้อยกว่าเขาถึงสิบเอ็ดปี เธอยังมีวุฒิภาวะไม่มากพอเขารู้ และเขาก็มีวิธีรับมือกับดื้อดึงแบบนี้อยู่แล้ว