คชาเข้ามาในห้องรับแขก หามุมสงบมุมหนึ่งยืนเพื่อรอฟังทนายอ่านพินัยกรรม คนในห้องแค่มองเขาแว็บหนึ่งเหมือนแค่มองคนไม่เคยเห็น และเดาว่าคงเป็นเพื่อนคนสำคัญของผู้ตายด้วยเหมือนกัน
คับฟ้ายังนั่งอยู่ข้างแม่และน้อง เพราะติดสายจูงที่แม่ไม่ยอมปล่อยให้ไปไหนไกล แมวหนุ่มมองไปที่คชา เขาจำชายผู้นั้นได้เป็นอย่างดี
ชายหนุ่มที่มีลีลารักแสนห่วย แต่ทาสสมยศก็ยังเอ็นดูเขาเหลือเกิน สายตาที่สมยศมองชายคนนี้ไม่เหมือนที่มองใคร นั่งจ้องและยิ้มได้นานๆแม้อีกคนกำลังหลับ
ตอนนอนเขาก็ดูไม่มีพิษภัย แต่ในตอนตื่นมักทำทาสสมยศร้องไห้เสมอ
"นี่อะไรอะ ไหนคชาบอกเลิกยุ่งกับมันแล้ว ทำไมมีข้อความคุยกันเมื่อวานอยู่เลย"
พั๊วะ!!!!สมยศหน้าสะบัดไปตามแรงตบ
"มึงอย่าเสือกเรื่องกูให้มากนะอีกระเทยแก่"
"พอแล้ว พี่พอแล้วคชา"
"หึ อย่างมึงขาดกูไม่ได้หรอก"
คชาพูดถูก ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ไม่ว่าเลวร้ายกว่านี้ เขาก็ยังสามารถกลับมาหาสมยศได้
"ให้คชากร
