ปึง
ผมปิดประตูรถหลังจากตอบเธอเสร็จ แล้วหันมาโค้งหัวให้เพื่อนของหมวยเพื่อลา ก่อนจะขับรถออกจากที่นั้น
“ไม่ได้เจอหน้ามากี่วันแล้วนะ” ผมพูดหลังจากที่ขับรถออกมา
“แค่สามวันจะเป็นจะตายขนาดนี้เลยเหรอ” ผมทำหน้าบูดใส่หมวย
“แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมาสามเดือนแล้วนะ” ทำเสียงอ้อนใส่
“ไอ้นุก็บ่นคิดถึงงงงงง”
“นุคิดถึงหรือเวฟคิดถึงค่ะ”
“เวฟสิ เวฟเนี้ยแหละโคตรคิดถึงหมวยเลย จะตายแล้ว” ทำไมถึงคิดถึงเธอขนาดนี้ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าคิดถึงมาก
“อีกแค่ไม่กี่วันเองนะ” ไม่กี่วันของหมวยนะ มันเหมือนเป็นปีของผมเลย เวลาเดินช้าจัง เดินช้ามากๆ กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน แต่ละเดือน มันยาวนานกว่าดวงจันทร์โคจรรอบดวงอาทิตย์อีก
“มันนานอ่าหมวย เวฟไม่ไหวแล้วนะ ของขึ้นหมดแล้ว”
“ทะลึ่ง”
“ไม่ได้ทะลึ่ง แต่เข้าหอวันแรกก็คิดว่าหมวยน่าจะไม่ได้พักเหมือนกัน”
“ทำไม เวฟจะทำไรหมวย”
“ป๊าววว จะชวนออกกำลังกาย”
“แต่หมวย จะชวนเวฟ...” หมวยชอ
