หมับ!
“อ๊ะ”
“เวฟเขางอนหมวยนิดหน่อยนะคะ ใช่ไหมคะ” เวฟมองตาขวางใส่!
“ปล่อย” เขากัดฟันพูดกับฉัน แต่ตอนนี้ฉันกำลังรู้สึกพอดีมือเลยละเวฟ
“ผมก็ว่าแล้วครับ แต่เรื่องของพวกคุณ คุณเวฟไม่ต้องกังวลนะครับ พวกเราไม่บอกใครหรอก”
“คะ...ครับ” รู้สึกฟิน...
“ผมขอตัวก่อนนะครับ” เวฟพูดตัดบทก่อนจะสะบัดมือฉันออก แล้วเขาก็รีบขึ้นรถโดยเร็ว กระจกด้านหน้าค่อยๆ เลื่อนลง แล้วเขาก็ชายตามามองฉัน
“ไม่กลับด้วยกันหรือไง!” ฉันรีบวิ่งขึ้นรถของเวฟอย่างไว และไม่ลืมที่จะโบกมืออำลาเพื่อนรักตัวเอง
“ฉันกลับก่อนนะปราง”
บรืนนน
“...” ความเงียบเข้าครอบงำเราทั้งคู่อีกละ ฉันเลยต้องเป็นฝ่ายพูดก่อน
“ฉันขอโทษ...ที่ฉันจับปิกาจูนาย”
[Wave Talk]
“ฉันขอโทษที่จับปิจาจูนาย” ผมไม่เคยรู้สึกพลาดท่า หรือรู้สึกอับอายเท่ากับครั้งนี้มาก่อน ผมเหมือนกับเป็นหุ่นขี้ผึ้ง ที่เธอถึงอยากจะทำอะไร ตอนไหนก็ได้ อย่างเมื่อครู่ที่เธอนึกจะจับก็จับผมได้อย
