เขาบอกว่าผู้ชายมักอ่อนเวลาเจอผู้หญิงอ่อยถ้าฉันจะลองดู มันก็คงไม่เสียหายอะไรหรอก ฉันเดินตรงเข้าไปหาเวฟที่เขายังคงยืนทำหน้าเข้มมองฉัน สกิลของผู้หญิงก็มีไม่กี่อย่าง อันดับแรกก็ต้องทำหน้ายั่วยวนไว้ก่อน เดินตรงไปยังเป้าหมาย มือเข้าไปซอกแซกแตะต้องเนื้อตัวฝ่ายชาย
“พูดเหมือนว่าฉันเป็นคนอื่นไปได้” พร้อมกับเสียงออดอ้อนออเสาะ ใบหน้าซบลงที่อกอย่างจงใจ
“เราเคยรวมรักกันในห้องนี้ นายจำมันไม่ได้เหรอ” มือเข้าไปปลดกระดุมอย่างช้ำชองและชำนาญ
“เวฟ...เรามารื้อฟื้นความทรงจำกันหน่อยไหม”
“เธอต้องการอะไร” แต่ทุกอย่างก็ต้องหยุดเมื่อเป้าหมายไม่ยอมเล่นด้วย แถมยังทำเสียงเข้มดุใส่ฉันอีก
“ก็ไม่ได้ต้องการอะไร ฉันแค่...คิดถึงนาย” เรื่องคิดถึงมันเป็นเรื่องจริงในชีวิตของผู้หญิงแบบฉันเลยนะ ตอนนั้นที่ฉันแอบรวมหอรวมโรงกับเวฟ แล้วเขาไล่ฉันออกจากห้อง ฉันก็ไม่สามารถที่จะตามหาผู้ชายคนไหนที่จะเหมาะจะเป็นพ่อของลูกฉันเท่ากับเขาอี
