บทที่ 1
764 Words
‘สวัสดีค่ะ ชาวราศีกวางคู่ ราศีของผู้ที่เกิดมาเพื่อเป็นผู้นำ นักไล่ล่าที่เก่งกาจ ที่กำหนดเป้าหมายชีวิตอย่างแม่นยำ เป็นที่รักชื่นชมก็มาก แต่มีคนไม่ชอบ…ก็เยอะมากกกเช่นกัน’
การเงิน มีแต่หาย แต่หาย ระวังด้วยนะ!
การงาน มีดวงตกงาน จบ!
ความรัก ก็เหมือนเดิม ถ้ายังโสดอยู่ ก็จะโสดต่อไป ระวังขึ้นคานนะจ๊ะ
สุขภาพ มีเกณฑ์เหมือนจะป่วย ควรระวังโรคทางจิตใจ รักษาสุขภาพนะ
โชคลาภ อย่าหวังเลย...
คำแนะนำ ไม่มี
“ฮึ!” ฉันเยาะยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่ออ่านดวงรายปีในหนังสือสุดสัปดาห์เล่มหนึ่งในร้านหนังสือ E2B ร้านหนังสือที่เป็นทางผ่านทางเข้าห้องพักฉัน ฉันชื่อ ‘หมวย’ สภาพชีวิตของฉันตอนนี้ก็เป็นดังที่ดวงในหนังสือเล่มนี้ว่า การเงิน เป็นหนี้! การงาน ตอนนี้ฉันตกงาน! ความรัก ตอนนี้ฉันโสด! สุขภาพ เริ่มจะป่วยละ แค่ก แค่ก โชคลาภ ฮึ! อัพทุกหนทาง คำแนะนำ...ทำไมไม่มี!!! หาทางรอดให้ฉันหน่อยก็ได้ไหมละ ชีวิตจะซวย และโคตรซวยเกินไปละ แนะนำให้ฉันไปทำบุญเก้าวัด เจ็ดวัดก็ยังดี ฉันกำหนังสือในมือแน่น ความจริงแล้วอยากจะฉีดทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด ไม่น่าเข้ามาอ่านให้เสียอารมณ์เลยจริงๆ
ก๊ากกก!! (>[]<)
ป๊าดดด!!
ฉันฉีกหนังสือในมือจนขาด เสียงกรี๊ดร้องในใจ ดังกึงก้องไปทั่ว ถ้าฉันจะอาภัพขนาดนี้ ก็ให้ฉันตายไปเถอะค่ะ!
“เท่าไรค่ะ!” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นกับพนักงานจนเธอทำหน้าตื่นกลัวกับอาการของฉัน ฉันเดินออกมาจากร้านด้วยอาการหงุดหงิด ฉันตกงานได้สองเดือนละ ตอนนี้ก็กำลังจะหางานใหม่ทำเหมือนกัน จะอยู่นอนกินบนห้องเช่า มีหวังมีแต่หนี้เพิ่ม! นึกแล้วก็อนาถตัวเอง
“พี่ริน~” ฉันกดโทรศัพท์หาปลายสาย เมื่อมาถึงห้องเช่ารังหนูของตัวเอง เสียงออดอ้อนแบบสุดฤทธิ์เดชเหมือนกัน ‘พี่ริน’ เป็นรุ่นพี่คนสนิทที่ฉันนับถือ ตอนนี้พี่รินก็ทำงานในบริษัทยักษ์ใหญ่ เป็นบริษัทโฆษณา ที่มีชื่ออยู่เหมือนกัน ฉันก็รองานจากบริษัทที่พี่รินทำ เพื่อจะเปิดรับพนักงานฉันจะได้เข้าไปสมัคร
“ยังไม่มีงานอะไรให้น้องทำเลยหรอคะ” ทำเสียงน่าสงสารที่สุด
“ไม่มีเลยยัยหมวย นอกจากแม่บ้านแกจะเอาไหมละ” แม่บ้าน (-_-) ฉันมองไปรอบๆ ห้องพักของตัวเอง ห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัส ที่เล็กเท่ากับรังหนู ค้างค่าเช่ามาสองเดือน ถ้าฉันไม่ทำ คงจะไม่มีอะไรตกถึงท้องฉันเป็นแน่ อย่างน้อยฉันก็ต้องลดตัวเองลง จาก โปรดิวเซอร์ มาเป็นแม่บ้านชั่วคราวดู เพื่อรองานใหม่ ก็ดีว่านอนอนาถตัวเองอยู่แบบนี้แล้วกัน
“เอาค่ะ!” เสียงตอบมาดมั่นอย่างมั่นใจ มันไม่มีอะไรที่ผู้หญิงอย่างฉันทำไม่ได้!
เช้าวันรุ่นขึ้น
“แกเอาจริงนะยัยหมวย” พี่รินเดินเข้ามาหาฉันด้วยใบหน้าเป็นหวง เมื่อฉันอยู่ในชุดยูนิฟอร์มสีฟ้าสดใส กับถังน้ำและไม้ถู พวกไม้กวาดอีกหนึ่ง ที่ติดอยู่กับร่างกาย พอฉันตอบตกลง เช้าวันต่อมาฉันก็ได้เป็นแม่บ้านสมใจ
“เอาจริงสิพี่ริน”
“เฮ้อ~” พี่รินถอนหายใจ กลอกตาตัวเองอย่างเหนื่อยใจ ก็รู้อยู่นะว่าเป็นหวง แต่ฉันก็ต้องเอาชีวิตตัวเองให้รอดด้วยเหมือนกัน
“สมควรหาผู้ชายรวยๆ สักคนได้ล่ะ แกจะได้ไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้”
“เดี๋ยวเทพบุตรก็มาจุติต่อหน้าน้องเองแหละ ไปทำงานเถอะ”
“ได้ พี่ไปก่อนนะ” ถึงจุดเริ่มต้นของฉันจะไม่สวยสักเท่าไร แต่การได้มาเป็นแม่บ้านในบริษัทใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้ สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือ...บรรดานักแสดงชาย และนายแบบที่เดินเข้าเดินออก เห็นแล้วกระชุ่มกระช่วยหัวใจสิ้นดี ในขณะที่ตัวเองกำลังเก็บวาด แถวระเบียงของชั้นสอง สายตาก็มองบรรดาหนุ่มหล่อที่เดินผ่านตัวเองไป ฉันมองตั้งแต่หัวจรดเท้า สิ่งแรกที่ฉันจะต้องเพ่งเล็งคงไม่พ้นจุดสำคัญของชายฉกรรจ์ แต่ยังไม่มีใครสะดุดตาฉันสักคน หน้าตาหล่อ หุ่นดีก็จริง แต่ตรงนั้นกับแบนราบ แบบนี้ก็ไม่ค่อยอยากได้สักเท่าไร เพราะรู้สึกยังไม่เข้าตา (มีสิทธิ์เลือกด้วยหรอ)
- Writer
