บทที่ 8
463 Words
[Wave Talk]
Rrrrr….
(“มึงอยู่ไหนวะ”) ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ ที่มันขึ้นหน้าจอว่า ไอ้ขวด! เพื่อนสนิทของผมเอง ที่เมื่อคืนผมชวนพวกมันไปฉลองที่ผับ เพราะตัวเองอกหักจากแฟนที่ผมคบ ผมเกิดไปโป๊ะแตกเจอเธอที่เมืองนอก เพราะตั้งใจจะไปเซอร์ไพรส์วันครบรอบที่คบกัน แต่ดันเป็นผมที่ถูกเซอร์ไพรส์มากกว่า เพราะเธอกำลังจะแต่งงาน
“อยู่คอนโด ทำไม”
(“คือ...กูเพิ่งเห็นข่าวจูน”)
“แล้วทำไม”
(“จูนจะแต่งงานหรอวะ”)
“อืม”
(“มึงไม่เป็นไรนะเว้ย”)
“กูไม่เป็นไร”
(“แต่เมื่อคืนกู...จำได้ว่ากูส่งมึงให้กับจูน”)
“จูนพ่องมึงสิ จูนอยู่เมืองนอก จะมาส่งกูได้ไง และที่สำคัญนะมึง กูตัดขาดจากผู้หญิงคนนั้นละ” ตอนแรกก็จะไม่อะไรกับมัน แต่พอมันพูดชื่อจูนขึ้นมาบ่อยๆ ผมก็โมโหเหมือนกัน
(“แต่...กูส่งมึงให้ผู้หญิงจริงๆ นะถ้าไม่ใช่จูนแล้วจะเป็นใครวะ”)
“มึงอย่ามาตลกไอ้ขวด พวกมึงนั้นละมาส่งกู”
(“กูไม่ได้ไปส่งมึง”) มันยังคงยื่นคำขาดและผมก็เถียงกับมันเป็นพัก จนมาสังเกตตัวเอง ว่าร่างกายตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้า และที่สำคัญเศษผ้าตามพื้นห้องนอนของตัวเอง มันมี...ของผู้หญิงอยู่ด้วย
“กูไม่ได้ไปส่งมึงจริงๆ นะไอ้เวฟ...” ยิ่งมันพูดมาแบบนั้น ผมก็ดันไปสะดุดตากับบางสิ่งบางอย่างเข้า ที่มันอยู่ตรงหมอนที่ผมหนุนอยู่ แพนตี้สีชมพูแป๋นที่ผมนอนซุกทั้งคืน มันไม่ใช่ของตัวเองแน่
ตุ๊บ!
และผมก็ต้องมาตกใจ กับการทิ้งน้ำหนักของลำแขนของใครคนหนึ่ง ที่พาดเข้ามาที่ช่วงเอว ผมค่อยๆ หันใบหน้าเมื่อเหลือบไปมองสิ่งมีชีวิตข้างกายตัวเอง (o_O?)
“ไอ้เชี้ย!!”
ติ๊ด!
ผมตัดสายจากขวดเพื่อนของตัวเอง แล้วหันมามองผู้หญิงที่นอนหลับอยู่ที่ข้างตัวเอง ผู้หญิงร่างเล็กผิวสีน้ำผึ้งกำลังนอนเอาร่างกายมาเกยกับช่วงตัวของผม เธอยังคงนอนหลับโดยมีผ้าห่มปิดบังเรือนร่าง ผมมองใบหน้าเธอด้วยความสงสัยว่าเราสองคนมาอยู่ด้วยกันได้ยังไง ทั้งที่เมื่อคืนผมก็สังสรรค์กับเพื่อนตัวเอง
“อื้ออ” เธอบิดขี้เกียจส่วนผมก็ยังคงจ้องเธอตลอด ใบหน้า ของเธอก็ยังคงมองใบหน้าผมอย่างตกใจเหมือนกัน ความเงียบเข้าคลอบงำเราทั้งคู่ ผมก็ได้แต่นึกในใจ ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ไม่คุ้นหน้าเลยวะ
[Wave END.]
- Writer
