ZİLAN
kader, belkide insanın ellerinde idi. sadece doğru kararı verip, pişman olunacak şeyler yapmamayı öğrenmek gerekirdi. bilinmezlik, bilinmezlik... kaderindeki insanı bilememek kadar acı bir şey Yok. ya iyi, ya kötü... peki şuan bu konumda olmam benim kaderim miydi?
kararları ben verdiysem, evet, bu benim kaderimdi. kendimi hiç bu kadar kötü hissetmemiştim. daha üç saat önce bir evlilik kararı almış, karşımdakinin duygularını, ne düşüneceğini, nasıl bir duruma düşeceğini aldırmadan, şuan daha üç günlük, tanımadığım birinin beni kaçırmasına izin veriyordum. hayır, kendim bir nevi kaçmak istemiştim. buna ne denir bilmiyorum ama bendeki midesizlik, omurgasızlık olarak geçiyordu. ben kadiri boynuzlamış, bir nevi yarı yolda bırakmıştım. bana söylediği onca ikna edici sözlerden sonra kalk
