“อ้าว อชิ! กลับมาแล้วจริงๆ ลูก!”
เสียงของ คุณแม่ไออุ่น ดังขึ้นอย่างตื่นเต้น
มิลินหันขวับไปหาอชิทันที
“นี่…อย่าบอกนะว่า…! พี่..."
เธอขยับเท้าถอยแอบหลังอชิครึ่งก้าว
อชิปรายตามองเธอนิดเดียว แล้วกระซิบข้างหูเธอ
“บ้านฉัน... ยินดีต้อนรับ”
ประตูบ้านสีขาวเปิดออก กลิ่นบะหมี่หมูแดงหอมฉุยลอยมาตามลม ให้ท้องไส้ของมิลินร้องครวญแบบไม่ทันตั้งตัว
คุณแม่ไออุ่นเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเบนสายตามาทางมิลินที่ยืนข้างๆ
อชิ เอ่ยเสียงเรียบ
“แม่ครับ...นี่มิลิน”
มิลินรีบไหว้อย่างสุภาพ
“สวัสดีค่ะคุณแม่”
เสียงคำว่า 'คุณแม่' ทำเอาคุณแม่ไออุ่น ถึงกับชะงักนิดๆ แววตาเธอเป็นประกายทันที ก่อนจะยิ้มหวานขึ้นอีกระดับอย่างเปิดเผย
“สวัสดีจ้ะ หนูมิลิน... หน้าหวานจังเลยนะลูก”
“ขะ...ขอบคุณค่ะ”
มิลินพูดเสียงเบา หัวใจเต้นโครมจากแรงอาย
แต่ที่ทำให้เธอรู้สึกสะดุดที่สุด... คือสายตาที่ คุณแม่ไออุ่นมองมา สายตานั้นเต็ม
