-YUSUF
Üzerimdeki ceketin yakasını düzeltirken yavaşça merdivenlerden aşağı indim ve tam karşımda ayakta dikilmiş, ellerini önünde bağlamış ve öylece bekleyen Duru ile karşılaştım. Saat sabahın yedisiydi. Niyetim onu uyandırmak değildi ve neden ayaktaydı ya da nasıl uyanmıştı merak etmiştim. Yanakları hala pembeydi ve tam olarak iyileştiğini de sanmıyordum çünkü öksürüp duruyordu.
“ Günaydın… Okula gidemezsin bu halde. “ dedim ve karşısına geçtim.
“ Okula değil, eve gitmek istiyorum. “ dedi ciddi bir şekilde. Birkaç dakika sustum. Ne demem gerektiğini bilmiyordum. Aklım hala dun gece ki mesajlardaydı. Aslında onu iyice iyileşene dek eve gönderme gibi bir niyetim yoktu ama benimle inatlaşacağına emindim.
“ Tamam, okula geçerken bırakayım seni. Ben kahvaltı için biraz geciktim ama ist
