MICHAELS IN LOVE (Tagalog)(BoysLove)

Season I - Love at First Sight - part 2

Nararamdaman kong namumula na ako. Ang puso ko’y parang tambol, napakalakas ng kabog na pakiramdam ko'y maririnig ng buong coliseum. Nanginginig ang mga palad ko, at saglit akong nawala sa ulirat. Gusto kong suklian ang ngiti niya, gaya ng madalas naming ginagawa tuwing nagkakasalubong kami, pero natulala ako. Sa halip, inilipat ko ang tingin ko sa mga players sa court, kunwari’y interesado, pero sa totoo lang, nagbalik na naman ang isip ko…

Sa unang beses na nakita ko siya.

Masyadong malinaw ang alaala, parang kahapon lang nangyari. Tatlong buwan na ang nakalilipas, sa LRT Gilmore station.

FLASHBACK

October 25, 2011—Martes. Katanghalian.

Rush hour sa LRT. Siksikan, walang espasyo para huminga. Nakatayo ako malapit sa pinto, mahigpit na hawak ang pole sa kanan kong kamay habang pilit binabalanse ang sarili sa bawat paggalaw ng tren. Sa bawat hintuan, lalong dumadami ang tao, at ang init sa loob ay parang nagpapakulo sa aking gutom.

Oo, gutom na gutom ako. Hindi pa ako kumakain ng almusal, at ang laman na lang ng bulsa ko ay 20 pesos—sakto lang para makauwi pagkatapos ng job interview ko sa Gateway Mall. Kumukulo na ang tiyan ko sa protesta, at saka ko naalala—yung cookie.

Bigla akong napangiti habang hinahalungkat ang laman ng bag ko. Isang magandang transgender na cashier sa internet café ang nagbigay nito sa akin kanina, matapos akong gumugol ng oras sa kakahanap ng sagot sa mga interview questions online. Naalala ko ang usapan namin, at napatawa ako. Tinanong ko siya kung magkano ang cookies sa fishbowl, at nung sinabi niyang sampung piso, pabiro kong sinabing, “Overpriced naman ata, ate.” Tumawa siya, saka iniabot sa akin ang cookie nang libre, sabay sabi, “Sige na, libre na ‘to. Cute customers get special treatment.”

Ang pangalan niya ay Emil, at sinabi pa niya na recipe raw ito ng lolo niyang si Jose. Pinilit pa niyang tikman ko iyon. Hehehe.

Habang nginangatngat ko ang cookie, mahigpit pa rin ang kapit ko sa pole, pilit na binabalanse ang sarili sa alon ng tren. Pero biglang may naramdaman akong kakaiba. Isang maliit na papel ang nakalagay sa loob ng cookie. Mabuti na lang at hindi ko ito nalunok. Kinuha ko ito, habang nilalamon ang natitirang piraso ng cookie—masyado akong gutom para magpigil.

Fortune cookie pala ito. Hehehe. Binuksan ko ang papel, at sa likod ng mga guhit na linya nito ay nakasulat: “Today you will meet your other half.”

Hindi ko pa tuluyang naintindihan ang mensahe nang biglang huminto ang tren. Akala ko’y nasira na naman—gaya ng dati—pero papunta na pala kami sa susunod na istasyon. Sa labas, ang langit ay biglang nagdilim. Ang mga ulap ay tila nagwawala sa galit, sinamahan ng malakas na kulog at kidlat na bumaha sa kalangitan.

May kakaibang sensasyon na bumalot sa akin, parang malamig na hangin na gumapang mula sa paa ko pataas. Hindi ko maipaliwanag, pero ramdam kong may kakaibang mangyayari.

Pagdating ng tren sa istasyon, bumukas ang mga pinto, at marinig mo ang automated voice:

“Gilmore Station.”

Mabilis na bumaba ang mga pasahero, at ang iba nama’y sumakay, lalo pang pinasikip ang tren. At doon ito nangyari.

Isang lalaki ang sumakay at bahagyang nabangga ang siko ko. Ang pagdikit niya sa akin ay nagdala ng isang boltahe ng kuryente na dumaloy mula ulo hanggang paa ko. Literal na may spark akong narinig. “Aray,” bulong ko, nagulat. Mukhang naramdaman din niya iyon dahil agad siyang napatingin sa akin, ang mga kilay niya’y bahagyang nakakunot sa pagkalito.

“Sorry,” sabay naming sabi, halos sabay ang mga boses namin. Tumabi siya at humawak sa isa pang pole na hindi kalayuan mula sa akin.

Hindi ko maalis ang tingin ko sa kanya. Matangkad, makinis ang kutis, at ang mga feature niya’y parang inukit sa marmol—napaka-perpekto. Ang presensya niya ay parang magnet, hinihigop ako sa kinaroroonan niya. Ang puso ko’y parang tambol, sobrang lakas ng kabog na parang maririnig niya.

Ano ba ito? Sa tanang buhay ko, hindi pa ako nagkagusto sa kapwa lalaki. Mula pagkabata, ang mga gusto ko’y puro babae—mga magaganda, sexy, at angking aliwalas. Pero ito? Ito ay iba.

Napapaisip ako habang nakatitig sa kanya. “Anong nangyayari sa akin? Naakit ba ako sa kanya? Bakit ganito? Nagiging… bakla ba ako?”

Napahawak ako sa dibdib ko, ramdam ang walang tigil na t***k ng puso ko. Ang paghinga ko’y bumibilis habang pilit kong inuunawa ang nararamdaman ko. Muli akong tumingin sa kanya, at sa pagkabigla ko, nakatingin din siya sa akin. Nagtagpo ang mga mata namin, at ngumiti siya.

Napaka-simple ng ngiting iyon, pero tila pinunit nito ang buong pagkatao ko. Bigla akong napaiwas ng tingin, kunwari’y pinanood ang ibang pasahero, pero sa loob-loob ko, nagugulo ako.

Pagdating sa Betty Go-Belmonte station, mas maraming tao ang sumiksik sa tren. Kumawala ako sa pole at dahan-dahang umatras, pilit na lumalayo sa kanya. Pero bago pa man ako makalayo, biglang nag-brownout.

Nabalot ng dilim ang buong tren. Ang mga bintana’y natatakpan ng mga advertisement, kaya’t kahit konting liwanag ay wala. Napuno ng sigaw ang paligid, mga taong nag-panic sa gitna ng kaguluhan. May tumulak sa likod ko, dahilan para maitulak din ako pasulong—at mabangga.

Nang bumalik ang ilaw, natagpuan ko ang sarili kong sobrang lapit sa kanya. Hindi lang kami magkalapit—magkadikit ang mga dibdib namin.

Ang init ng hininga niya’y sumasalpok sa labi ko, at ang mata niya’y nakatutok sa akin na parang tumatagos sa kaluluwa ko. Parang nawala ang lahat sa paligid—wala nang tren, wala nang tao—kami na lang.

“Thump, thump, thump…” Ang t***k ng puso ko’y parang drumbeat, at alam kong nararamdaman niya rin iyon. Gusto ko siyang yakapin. Gusto ko siyang halikan. Parang ang matagal ko nang hinahanap sa buhay ay siya.

Pilit kong pinigilan ang pag-agos ng luha sa mata ko. “Oh God, minahal ko na ba siya sa past life?” tahimik kong tanong habang mahigpit na humahawak sa poste upang patatagin ang sarili. Ang matinding pagnanasa na yakapin siya, hawakan siya na parang sabik na sabik ako sa kanya sa loob ng matagal na panahon, ay labis na nakakapanibago. Ngunit ang tanging nagawa ko lamang ay titigan siya sa mga mata, na para bang nawala ako sa isang sandaling tila walang hanggan.