Sonunda yolculuk sona ermişti. Ece’nin aklındaki tek soru, bunun yine burada bitip bitmeyeceğiydi. Yoksa bu sefer Serkan gerçekten arayacak mıydı?
Parmağını uzatarak, “Şurası, marketin üstü,” dedi.
Serkan başıyla onayladı ve evin önünde durdu.
Ece kapıyı açıp inerken Serkan da arkasından geldi.
“Teşekkür ederim her şey için. İşinden alıkoydum, çok özür dilerim,” dedi Ece mahcup bir ifadeyle.
Serkan gülümseyerek, “Saçmalama, beni aramana çok mutlu oldum. Ama tabii, bir daha başını belaya sokmasan sevinirim,” dedi.
Ece gülerek, “Tamam, çabalarım,” diye yanıtladı.
Arkasını dönüp eve doğru ilerlerken içinde beliren boşluk hissiyle boğuşuyordu. Yine, yeniden bir sona mı gelmişlerdi? Neden hep böyle oluyordu? Yıllar geçip başkalarıyla evlenip yuva kursalar bile akılları hâlâ birbirlerinde
