ตอนที่ 1 คนไข้ที่คุ้นเคย

1626 Words

เริงสวาทบำบัดชู้....ตอนที่ 1 คนไข้ที่คุ้นเคย ชายหนุ่มกำลังนอนราบอยู่บนเตียงคนไข้…หลับตาจินตนาการไปตามที่ผู้หญิงคนหนึ่งกระซิบอยู่ข้างๆ จิตใจกำลังล่องลอยไปตามการชักนำด้วยคำพูดจา ร่างกายค่อยๆผ่อนคลายจากอาการซึมเศร้า “เห็นมั้ยคะ...คุณมีลูกสาว...คุณมีภรรยาที่รักคุณมาก...เค้ารอรับความรักความเอาใจใส่จากคุณนะคะ...เค้าอยากจะยิ้มกับคุณอยากจะพูดคุยกับคุณ...โดยเฉพาะลูก...ลูกคืออนาคตของคุณนะคะ ที่ผ่านมา...ไม่มีใครตั้งใจจะให้เรื่องร้ายๆเกิดขึ้นหรอกค่ะ...แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเราก็ต้องผ่านมันไปให้ได้...และแน่นอน...อีกไม่นานคุณก็จะดีขึ้น...ดีขึ้น...ดีขึ้น...แล้วคุณก็จะผ่านมันไป...หมอจะอยู่ข้างๆคุณ...หมอจะคอยช่วยเหลือคุณ...คุณอย่าลืม...คุณไม่ได้อยู่คนเดียวนะคะ” เสียงผู้หญิงพูดเสียงอ่อนหวาน...จากนั้นก็ตามด้วยคำพูดจาปลอบประโลมใจ...คนไข้โรคซึมเศร้าผ่อนคลายร่างกายพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า “โอเค...ค่อยๆลืมตานะคะ...ค่อยๆลืมตา...ดีมาก...ดีมากค่ะ” เสียงผู้หญิงบอก...จากนั้นชายหนุ่มก็ค่อยๆลืมตาจนเห็นหน้าจิตแพทย์สาวสวยนั่งอยู่ใกล้ๆ “โอเค...รู้สึกยังไงบ้างคะ” จูนถาม “รู้สึกดี...ดีขึ้น...ดีขึ้นมากเลยครับ...ขอโทษด้วยนะครับ...ที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน” คนไข้บอก “ไม่มีใครเดือดร้อนเพราะคุณหรอกค่ะ...มีแต่อยากจะให้กำลังใจคุณ...อยากจะอยู่ข้างๆคุณ” จูนบอก “ขอบคุณนะครับ...ขอบคุณมาก” คนไข้บอก จากนั้นจูนก็มานั่งโต๊ะทำงานเขียนคำสั่งแพทย์สำหรับการวินิจฉัยและนัดหมายก่อนกดกริ่งให้เลขาหน้าห้องเข้ามา “ลูกสาวกับภรรยาคุณรออยู่ข้างนอกนะคะ คงอยากจะเข้าไปให้คุณกอดเต็มที่แล้ว” จูนบอก คนไข้ยกมือไหว้ก่อนเดินตามเลขาออกไปจากห้อง จากนั้นเมื่อประตูปิดลง...จูนก็ถอนหายใจที่งานในวันนี้จบลงซะที... จูนนั่งพัก...จากนั้นก็โทรศัพท์ไปหาเลขาหน้าห้อง “คนไข้ตะกี้ลงนัดแล้วใช่มั้ยคะ” จูนถาม “ค่ะ...อีกสองอาทิตย์ วันอาทิตย์ห้าโมงเย็นเหมือนเดิมค่ะ” เลขาบอก “โอเคค่ะ...งั้นเดี๋ยวปิดคลินิกได้เลยนะคะ” จูนบอก จากนั้นก็วางสาย ก่อนจะเอนหลังพยายามผ่อนคลายร่างกาย เพราะรู้สึกเหมือนในสมองหนักอึ้งด้วยรับปัญหาจากคนไข้มาตลอดทั้งวัน... จูนออกมาจากห้องตรวจคนไข้ ดูตารางนัดหมายสำหรับสัปดาห์หน้า ปกติเสาร์อาทิตย์จะรับนัดคนไข้แค่วันละไม่เกินห้าคนเท่านั้น ส่วนวันจันทร์ถึงพุธจูนมีงานประจำที่โรงพยาบาลเอกชน จะมีวันหยุดพักผ่อนก็คงได้แค่พฤหัสกับศุกร์เท่านั้น... หกโมงกว่า...จูนออกจากคลินิกขับรถกลับห้องพัก วันนี้นัดกับพีแฟนหนุ่มที่กลับมาจากไปดูแลกิจการร้านอาหารสาขาที่ต่างจังหวัด พีแฟนหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดซึ่งเป็นวัยเดียวกันกับจูนเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดี ทั้งสองคบหาเป็นแฟนกันหลังจากที่พ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายแนะนำให้รู้จักนับถึงตอนนี้ก็ได้สองปีกว่า แต่ด้วยภาระงานของแต่ละคนทำให้ทั้งสองก็แทบไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกัน “พี...มานานแล้วเหรอคะ” จูนถามเมื่อเปิดประตูเข้ามา เห็นพีรออยู่ในห้อง ณ คอนโดหรูหราที่จูนเป็นเจ้าของ “สักพักแล้วล่ะ...เหนื่อยมั้ยวันนี้...เจอคนป่วยแบบไหนอีกล่ะ” พีถาม “สารพัดค่ะ...วันนี้เจอเคสภาวะหลังบำบัดยาเสพติด เคสทำร้ายร่างกายตัวเอง...เคสซึมเศร้า...เฮ้อ...อย่าให้จูนพูดดีกว่า พูดแล้วเครียดเปล่าๆค่ะ ตอนนี้อยากจะผ่อนคลาย” จูนบอก “อืมม...ใช่...ไม่พูดดีกว่า” พีบอก จากนั้นก็เดินมากอดแฟนสาวเอาไว้ ก่อนจะเอามือลูบไล้ไปที่สะโพกผ่านชุดทำงานกระโปรงสั้น จากนั้นก็ไล้ไปที่ขาอ่อนขาวๆแล้วดันมือขึ้นมา กระโปรงชุดทำงานเผยอให้แฟนหนุ่มลูบไล้เรียวขา กำลังร่นขึ้นมาใกล้ถึงแก้มก้นจูนก็เอามือมาจับไว้ “เดี๋ยวก่อนค่ะ...ไม่ถามจูนหน่อยเหรอว่าจูนเหนื่อยมั้ย” จูนถาม “คืนพรุ่งนี้พีต้องไปนอนบ้านพ่อแม่นะ...มะรืนก็ต้องไปต่างจังหวัดอีก” พีบอก “ได้อยู่กับจูนคืนเดียวเองเหรอคะ” จูนถาม “ใช่...แต่อาทิตย์หน้านะ...อาทิตย์หน้าจะมานอนสองคืน” พีบอก “สัญญานะคะ” จูนมองตา “สัญญา” พีพยักหน้า จากนั้นก็ขยับเข้ามาประกบดูดปากแฟนสาวเนิ่นนาน จูนก็จูบตอบโอบกอดร่างแฟนหนุ่มไว้ จากนั้นก็ถอนปากแล้วเอามือลูบไล้ใบหน้ากันและกัน “พีน่าจะหาเวลาว่างพฤหัสกับศุกร์บ้างนะคะ...เราน่าจะไปเที่ยวสองต่อสองกันบ้าง ลืมยังคะว่าจูนว่างสองวัน” จูนถาม “ไม่ๆๆ...ไม่ลืมหรอก ก็พยายามให้ตรงล็อกอยู่” พีบอก ก่อนจะจูบแฟนสาวต่อทันที จากนั้นไม่ถึงนาทีก็ถอนปาก “พ่อกับแม่ถามอีกแล้วนะ...ว่าเราจะวางแผนแต่งงานกันเมื่อไหร่ ว่าพีด้วยนะ...ว่ามานอนห้องลูกสาวเค้าแต่ไม่ยอมพูดเรื่องแต่งงานซักที” พีถาม “อยากแต่งเมื่อไหร่คะ” จูนถาม “อาทิตย์หน้าดีมั้ย” พีถาม “อิอิ...ได้ไงคะ” จูนยิ้มให้ “ก็จูนถามพีนี่นา” พีบอก “ขอเวลาอีกซัก...เอ่อ...ซักสามปีนะคะ จูนอยากจะให้อะไรๆมันลงตัวกว่านี้ อายุสามสิบพอดีเราก็แต่งงานกันค่ะ” จูนบอก “พีก็บอกพ่อกับแม่แบบนั้นแหละ...แต่ก็โอเคตามที่จูนว่า” พีบอก จากนั้นก็อุ้มจูนขึ้นมา “อุ้ย...อะไรกันคะ” จูนถาม “ซ้อมอุ้มเข้าหอก่อน” พีบอก “กระโปรงร่นขึ้นเห็นมั้ยคะ” จูนบอก พยายามดึงกระโปรงปิดขาอ่อนไว้ “เดี๋ยวก็ต้องถอดหมดอยู่แล้วล่ะ” พียิ้มให้ จากนั้นก็พาแฟนสาวเข้าไปในห้อง... ทั้งสองช่วยกันถอดเสื้อผ้า...บทรักของพีเต็มไปด้วยอารมณ์เสน่หา แฟนหนุ่มเชยชมเรือนร่างของแฟนสาวอย่างทะนุถนอมทั้งบนล่าง ก่อนที่จะกลับมาประกบดูดปากแล้วพีก็เริ่มสอดใส่ แท่งลำของคนรักทำให้จูนเสียวจนเสร็จสมไปสองรอบ ก่อนที่พีจะมาน้ำแตกคาถุงยางพร้อมกับที่จูนถึงจุดสุดยอดส่งท้าย... เช้าวันจันทร์...จูนกำลังแต่งตัวจะไปทำงานที่โรงพยาบาล...ขณะที่พียังคงนอนแช่อยู่บนเตียงมองแฟนสาวด้วยท่าทางเสน่หา “พีคงมาเจอจูนวันเสาร์นะ” พีบอก “ได้ค่ะ...เดี๋ยวล็อกประตูห้องนอนให้ด้วยนะคะ อ๋อ...อย่าลืมดูประตูข้างนอกให้ปิดสนิทด้วยค่ะ” จูนบอก “ได้ครับผม” พีส่งยิ้มให้ ก่อนลุกจากเตียงมากอดจูนไว้ “ไม่จูบนะคะ...เดี๋ยวลิปสติกเลอะ” จูนบอก “ไม่จูบปาก...จูบซอกคอก็ได้” พีบอก จากนั้นก็จูบซุกไซร้ “เมื่อคืนไม่อิ่มอีกเหรอคะ” จูนถาม “ไม่อิ่มหรอก เมื่อคืนได้รอบเดียวเองนะ” พีบอก “ก็แล้วใครละคะที่หลับ” จูนมองค้อน “พีเองแหละ...ฮ่าๆๆ ก็เหนื่อยนี่นา” พีว่า “จูนไปทำงานนะคะ รักพีนะ” จูนบอก “รักจูนเหมือนกัน” พีบอก จากนั้นจูนก็ออกไปทำงาน... จูนอยู่ที่โรงพยาบาล...ประจำอยู่แผนกจิตเวชที่รักษาคนไข้ที่มีปัญหาทางจิตใจหลากหลาย กระทั่งมาถึงเคสสุดท้ายของวันนี้ที่เป็นผู้ชาย ยังไม่ทันได้เข้ามาก็ได้ยินเสียงพูดด้านนอกเหมือนไม่อยากรักษา “ผมต้องการคุยกับหมอผู้ชาย...มัน...มันไม่ใช่เรื่องที่จะคุยกับหมอผู้หญิงนะ” คนไข้บอก “คงไม่ได้ค่ะ...ถ้าหมอผู้ชายต้องวันอื่นนะคะ แต่คุณหมอของเราเก่งมากนะคะคนไข้...ทุกปัญหาคุณหมอวินิจฉัยและรักษาได้เหมือนหมอผู้ชายเลยค่ะ...เชิญนะคะ” พยาบาลบอก เสียงคนไข้ยังคงไม่พอใจ แต่สุดท้ายพยาบาลก็พาคนไข้เข้ามาในห้องจนได้ ม่านบังตาทำให้จูนยังมองไม่เห็นคนไข้ ก่อนที่พยาบาลจะส่งใบประวัติและบันทึกอาการให้จูนดูก่อน “เชิญค่ะ...คุณ...คุณกฤช” จูนมองใบประวัติ รู้สึกคุ้นกับชื่อที่พูดออกมา แล้วจูนก็ค่อยๆขยับออกมาจากผ้าม่าน ก่อนจะเจอกับผู้ชายที่คุ้นตานั่งอยู่ “ห...หา…อ..เอ่อ” กฤชอ้าปากค้างจ้องจูนไม่วางตา จูนเองก็ออกอาการตกใจแต่ไม่ทันมีใครสังเกต “เดี๋ยวจูนจัดการเองค่ะ” จูนควบคุมอาการ บอกพยาบาลให้ออกไปข้างนอก จากนั้นในห้องตรวจก็เหลือแค่จูนกับกฤชสองต่อสอง แล้วจูนก็ยกมือไหว้พี่เขยทันที “สวัสดีค่ะ...พี่กฤช” จูนบอก “คือ...อ...เอ่อ...ส...สวัสดี...โธ่เอ๊ย...พี่...พี่ไม่น่ามาวันนี้เลยให้ตายสิ...พับผ่า” กฤชบอก แล้วจูนก็ก้มมองในใบบันทึกอาการ “ปรึกษาปัญหาหลั่งไว” จูนอ่าน ก่อนเงยหน้ามองกฤชที่ใบหน้าแดงซ่าน จูนก็รู้สึกอายที่ต้องมาเจอพี่เขยแบบบังเอิญแถมมาปรึกษาอาการหลั่งไว แต่จูนควบคุมจิตใจเอาไว้ได้อย่างดี จูนส่งยิ้มให้กับพี่เขยเพื่อให้พี่เขยคลายความกังวลใจ จากนั้นจูนก็สูดลมหายใจพร้อมแล้วที่จะให้คำปรึกษากับพี่เขยหลังจากนี้... จบตอนที่...1...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more