“ไม่ได้! สาจะต้องกลับเมืองไทยพร้อมกับพ่อวันนี้และเดี๋ยวนี้ด้วย ขืนอยู่ที่นี่ก็คงสำมะเลเทเมาอีกแน่นอน ยังไงวันนี้สาก็ต้องกลับพร้อมพ่อ หากยังรักและเห็นว่าพ่อเป็นพ่อของสาอยู่!” ปรเมศตอบบุตรสาวด้วยน้ำเสียงดุดัน สายตาเรียวรีจ้องมองบุตรสาวนิ่งราวกับกดดันให้เธอตัดสินใจ
อลิสาเห็นสายตาอันดุดันของบิดาแล้วก็หลุบตาต่ำ ใบหน้าเรียวสวยเริ่มหงิกงออย่างไม่พอใจพลางถอนหายใจออกมาอย่างหมดแรง
“สาขอเวลาสักสองสามวันได้ไหมคะ สาขอเวลาเก็บข้าวของก่อนได้ไหมคะ”
“ไม่จำเป็น ของพวกนั้นเดี๋ยวให้คนติดตามช่วยกันเก็บ ลูกแค่อาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จทันเที่ยวบินตอนบ่ายวันนี้ก็พอ พ่อจะนั่งรอตรงนี้จนกว่าสาจะแต่งตัวเสร็จ เข้าใจใช่ไหม?” ปรเมศลุกขึ้นยืนและเดินไปยังโซฟาแล้วทรุดตัวลงนั่ง
อลิสาเมื่อเห็นท่าทางอันแข็งกร้าวยามโกรธของบิดาแล้วก็อึ้งไปเล็กน้อย หญิงสาวพยายามเอ่ยปากต่อรองกับบิดาอีกครั้ง “ตะ…แต่”
“ไม่มีแต่ ถือซะว่าเป็นคำขอ
